حسین حاتمی نژاد - عضو هیئت علمی دانشکده جغرافیا دانشگاه تهران
زهره محمدگنجی - دانشجوی کارشناسی ارشد برنامه ریزی آمایش سرزمین، دانشگاه تهران
سمیه نوری - دانشجوی کارشناسی ارشد برنامه ریزی آمایش سرزمین، دانشگاه تهران

افزایش آلودگی های زیست محیطی شهرهای بزرگ که عمدتاً ناشی از افزایش روزافزون جمعیت و توسعه صنعت و وسایل نقلیه موتوی می باشد، ارزش و اهمیت فضای سبز شهری را تا جایی بالا برده است که توجه به ایجاد و گسترش آن در شهرها جزو اصول اساسی و اولیه برنامه ریزی های مربوط به شهر به شمار می رود. از انجا که گام اول در هر برنامه ریزی شناخت وضع موجود می باشد، آگاهی از مساحت کاربری فضاهی سبز و میزان برخورداری هر شهروند از ان و ه مچنین سنجش این میزان با یک استاندارد پذیرفته شده مانند شهر سالم می تواند راه را برای نیل به توسعه پایدار هموار سازد. در این تحقیق که از نوع توصیفی- تحلیلی می باشد ابتدا شاخص مورد مطالعه (فاضی سبز) در کل تهران و به تفکیک مناطق از نظر مساحت و سرانه مورد بررسی قرار گرفت. سپس با مقایسه این اعداد و استاندارد مورد نظر در نظریه شهر سالم، میزان مورد نظر برای 10 سال آتی پیش بینی گردید. همچنین برای درجه بندی مناطق تهران از نظر برخورداری از سرانه فضای سبز، از تکنیک موریس استفاده شد. طبق فرمول موریس منطقه 19 با کسب نمره صفر برخوردارترین و منطقه 10 با کسب نمره 1 محرومترین مناطق از لحاظ سرانه فضای سبز هستند. نتیجه حاصل از این تحقیق بیانگر این موضوع است که تمامی مناطق ت هران ج ز (19 و 21) از نظر سرانه فضای سبز میزانی پائین تر از شهر سالم را دارا بوده اند. در ارتباط با ییش بینی جمعیت نیز، در صورتی که جمعیت تهران با همین نرخ رشد افزایش پیدا کند و در مقابل مساحت فضای سبز افزوده نگردد این تفاوت در 10 سال آینده با اختلاف بیشتری به رشد خود ا دامه خواهد داد.

فضای سبز، شهر سالم، توسعه پایدار، مناطق 22 گانه شهر تهران