مینو قره بگلو - استادیار تمام وقت دانشکده معماری و شهرسازی دانشگاه هنر اسلامی تبریز
فرزین حق پرست - استادیار تمام وقت دانشکده معماری و شهرسازی دانشگاه هنر اسلامی تبریز
سیده گلرخ سجادی - دانشجوی رشته معماری کارشناسی ارشد دانشگاه هنر اسلامی تبریز

مسائل ناشی از زندگی مدرن و دنیای دیچیتال مسبب رفتارهایی نظیر انزوا، کمرویی و مهارت های اجتماعی محدود کودکان شده است. مدرسه به عنوان خانه دوم کودکان، مکان تعین کننده ای است که توجه به روابط و تعاملات اجتماعی و مشارکت دانش آموزان با یکدیگر و بزرگسالان، درحین یادگیری در مدرارس؛ یعنی فضا و محیطی که بعد از خانه بیشترین زمان روزانه کودک در آن سپری می شود؛ می تواند نقش تعیین کننده ای در حل این معضل ایفا کند. تأکید شیوه های آموزشی جدیدنظیر یادگیری مشارکتی نیز بر افزایش مهارت های اجتماعی یادگیرنده ها و استفاده از پتانسیل های سایر افراد می باشد. هدف این نوشتار بررسی مزیت های یادگیری مشارکتی و الزامات کالبدی مورد نیاز برای این شویه ونوین آموزشی است که در این راستا با بررسی روشهای آموزشی در مدارس سنتی اسلامی ایران از جمله روش تدریس حلقه، سعی در استخراج آموزه هایی جهت بازآفرینی در طراحی مدارس جدید و اجتماع پذیر نمودیم. در راستای تحقق این هدف، این نوشتار با این دو پرسش که فضای کالبدی مدرسه چگونه می تواند در یادگیری مشارکتی دانش اموزان نقش مؤثری داشته باشد؟ و الزامات کالبدی- فضایی برای محیا نمودن فضای م ورد نیاز برای این شویه آموزشی نوین چیست؟ اقدام به آغاز تحقیق در طی سه مرحله نمود. در مرحله اول با مخاطب شناسی موضوع سعی در بازشناخت خواست ها و نیازهای کاربران یعنی دانش آموزان نموده و سپس در مرحله دوم به روش تحلیلی- توصیفی به بررسی تطبیقی روش های یادگیری نوین و همچنین شیوه آموزشی در مدارس سنتی اسلامی با نگاه ت حلیلی به کالبد مدارس سنتی اسلامی می پردازد. در مرحله نهایی با آموزه های مستخرج از مراحل قبل و الزامات یادگیری مشارکتی به ارائه پیشنهادات و راهکارهایی جهت استفاده در مدارس امروز می پردازد.

کودک، مدرسه، مدارس سنتی اسلامی، یادگیری مشارکتی، مدارس نوین