حسین یغفوری - استادیار دانشکده جغرافیا و برنامه ریزی محیطی دانشگاه سیستان و بلوچستان
حسن جمس - کارشناسی ارشد جغرافیا وبرنامه ریزی توریسم دانشگاه سیستان و بلوچستان
هادی عباس نیا - کارشناسی ارشد جغرافیا وبرنامه ریزی توریسم دانشگاه سیستان و بلوچستان

درحال حاضر اقتصاد گردشگری به یکی از ارکان اصلی تجاری جهان تبدیل شده است. علاوه براین بسیاری از سیاستگزاران و برنامه ریزانتوسعه، از این صنعت به عنوان رکن اصلی توسعه پایدار یاد می کنند. دراین راستا گردشگری روستایی یکی از مردمی ترین اشکال گردشگری، جزئی از این صنعت محسوب می شود و می تواند با برنامه ریزی مناسب موجب رشد اقتصادی، تنوع فعالیتها، اشتغال، درآمدزایی و توسعه پایدارروستایی شود. هدف از این پژوهش؛ شناخت پتانسیل ها و محدودیت های گردشگری روستایی به منظور کاهش اثرات منفی گردشگری در محیط روستا واستفاده بهینه از مزایای مثبت آن است که منجر به توسعه پایدار روستایی و توسعه ملی می شود. در این میان روستای خسروشیرین شهرستان آباده با پتانسیل های بالای خود می تواند در توسعه پایدار ایفای نقش کند. روش تحقیق توصیفی- تحلیلی است و با استفاده از مدل راهبردی (swot) به شناسایی نقاط قوت، ضعف، فرصت ها و تهدیدها به منظور ارائه راهکار در جهت توسعه گردشگری روستایی و توسعه پایدار می پردازد. نتایج تحقیق نشان میدهد: مسائل مدیریتی، کمبود زیرساخت ها و عدم فرهنگ پذیرش گردشگر از مهمترین موانع در امر توسعه گردشگری در این روستا به شمار می آیند؛ و اشتغالزایی، ایجاد درآمد ارزی وتوسعه پایدار هر کدام به ترتیب با امتیاز وزنی 0/4، 0/2، 0/12 ازمهمترین فرصت ها هستند. همچنین به دلیل عدم برنامه ریزی مناسب، گردشگری در این روستا در حوزه زیست محیطی تاثیر منفی، در حوزه اقتصاد غیرقابل قبول و تنها در حوزه های فرهنگی- اجتماعی تاثیر مثبت داشته است.

گردشگری، گردشگری روستایی، توسعه پایدار، روستای خسروشیرین، مدل swot