پارسا یزدی - دانش آموخته مهندسی عمران، دانشگاه صنعت آب و برق شهید عباسپور تهران؛
فرشاد وزین رام - عضو هیات علمی، مدیر گروه سازه و ژئوتکنیک، دانشکده مهندسی آب و محیط زیست،پردیس فنی و مهندسی شهید عباسپور، دانشگاه شهید بهشتی، تهران.

سالانه حجم انبوهی از مواد، مصالح و همچنین محصولات کشاورزی در کشور تولید و یا وارد می شود که البته درصدخالص مصرف این مواد و محصولات به علت سهم بالای ضایعات و دورریز آنها، بسیار پایین می باشد. توجه به ضایعات ودورریزهای مواد مصرفی در کشور از چند جهت دارای اهمیت است. از سویی با توجه به صرف هزینه برای تامین انرژی و سرمایه انسانی و تولید آن محصولات، تبدیل درصد قابل توجهی از آنها به ضایعات، هدر رفت سرمایه ملی را سببمی شود. از دیگر سو، توجه به چگونگی دفع این ضایعات خود نیازمند مدیریت کلان فنی و زیست محیطی دارد، چرا کهعدم توجه به این موضوع، اثرات غیر قابل جبرانی را بر محیط زیست خواهد داشت. به همین جهت، دو راهکار کاهش ظرفیت بالقوه تولید ضایعات از مصالح و مواد تولیدی از طریق بهینه سازی روش تولید و همچنین استفاده بهینه ازضایعات و دورریز ها در تولید مواد جدید و یا بازتولید مصالح پیشین، راه حلی اساسی در ارتباط با مدیریت ضایعات و دورریزها به شمار می روند. این پژوهش ابتدا با ارائه تعریفی از توسعه پایدار، بحث عمران پایدار و توسعه را می گشاید؛سپس با تمرکز بر راهکار استفاده از ضایعات و دورریزها به عنوان منبعی قابل توجه برای تهیه مواد و مصالح جدیدتر، اینالگو را به عنوان راهکاری برای ساخت بهینه انواع سازه ها و همچنین به عنوان روشی قابل تأمل در مدیریت پروژه های ساختمانی مطرح می کند که اثرات مثبتی را هم روی صنایع تولیدی و هم صنایع ساختمانی خواهد داشت. این مقاله بهدنبال نگرش کلان به ضایعات چون ساخت و بازیافت در تولید مصالح ساختمانی بوده و به بازیافت به عنوان یک راهکار برای تبدیل چالش های محیط زیستی به فرصت توسعه و عمران پایدار نگاه می کند

بازیافت، ضایعات چون ساخت، مصالح ساختمانی، تکنولوژی بتن، عمران پایدار، توسعه پایدار