مهرنوش مشفق - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات گیلان،گروه معماری، ایران
کیامرز جوانمردی - استادراهنما
محمدمهدی رییس سمیعی - استادمشاور

پس از صنعتی شدن جوامع، رشد فزاینده جمعیت و مصرف بی رویه انرژی های غیرقابل تجدید، فشار انسان بر طبیعت افزوده شد و با آلوده کردن محیط و عناصر طبیعی، اکوسیستم ها دچار اختلال وانقطاع گردیدند. تراکم جمعیت در شهرها، فضای سبز درون شهری که برای تعدیل هوا، کاهش آلودگی و ایجاد آرامش و سلامت روانی و جسمانی انسان دارای اهمیت ویژه ای است، را به حداقل رساندهاست و این مسئله روند نابودگر آلودگی را تشدید می کند. معماران و طراحان باید برای هدایت شهرها به سوی پایداری محیطی اهتمام ویژه ای به عمل آورند. برای این منظور باید، علاوه بردرنظر گرفتن اصول پایدار در طراحی و ساخت و سازها، برای نیلبه اهداف معماری سبز، پیوند بین طبیعت و بنا را احیا نمایند تا بشر از نتایج مطلوب این ارتباط بهره مند گردد. در ایران رسیدن به پایداری باید برمبنای ارزش ها و فرهنگ واقلیم خاص هر منطقه برنامه ریزی شود. به همین دلیل به جستجوی الگوی معماری سبز در معماری ایرانی پرداختیم و باغ ایرانی مدنظر قرار گرفت. پس از مطالعه اصول پایداری و معماری سبز ومطالعه ویژگی های باغ ایرانی، اصول معماری سبز را در باغ سازی ایرانی جستجو نموده و به این نتیجه رسیدیم که باغ ایرانی نشانگر بهترین رابطه فضای مصنوع و طبیعت است که علاوه براستفاده از منابع و انرژی های محلی و پاک و بدون تخریب و نابودی محیط، فضایی با نهایت آسایش و مطلوبیت را برای انسان فراهم می آورد. بدین ترتیب می توان با بهره گیری از معماریبومی و باغ سازی ایرانی، الگوهایی را برای ایجاد فضای سبز و فضاهای اجتماعی و زیستی در شهرهای ایران پیدا نمود و آن ها را مبنای طراحی محیط مطلوب قرار داد.

پایداری محیطی، معماری سبز، باغ ایرانی، فضای سبز