سمیه صفی - دانشگاه صنعتی اصفهان، دانشکده مهندسی نساجی
محمد مرشد - دانشگاه صنعتی اصفهان، دانشکده مهندسی نساجی
سیدعبدالکریم حسینی - دانشگاه صنعتی اصفهان، دانشکده مهندسی نساجی
مهران غیاثی - دانشگاه صنعتی اصفهان، دانشکده شیمی

بیوپلیمر طبیعی آلجینات به دلیل زیست سازگاری عالی با بدن، زیست تخریبی، غیر سمی بودن و اثر التیام بخشی زخمها در میه هایمتعددی استفاده شده است. با توجه به مزایا و خواص مطلوب این بیوپلیمر و میزتهای مضاعف لیف نانو تولید شده از آن ، در این مقاله، به بررسی امکان الکتروریسی این بیوپلیمر پرداخته شد. ابتدا، الکتروریسی بیوپلیمر خالص آلجینات و تاثیر افزودن برخی افزودنیهای مناسب نظیر ماده فعال سطحی و حلالهای آلی بر افزایش قابلیت الکتروریسی این محلول پلیمری بررسی شد که نتایج رضایت بخشی حاصل منگردید. اما با افزودن غلظتهای مختلف پلیمرهای مصنوعی غیر سمی و زیست سازگار پلی اتیلن اکساید و پلی وینیل الکل (به طور جداگانه) به محلول آبی سدیم آلجینات، الکتروریسی مخلوطهای پلیمری به طور موفقیت آمیز انجام شد. نتایج طیف سنجی مادون قرمز (FTIR) مخلوطهای پلیمری، نشان دهنده بر هم کنش ضعیف بین پلیمری (نظیر پیوند هیدروژنی) میان گروههای هیدروکسیل سدیم آلجینات و اکسیزن اتر در زنجیر پلیمری PEO (و گروههای هیدروکسیل PVA) بود. ساختار و توزیع قطری الیاف الکتروریسی شده، به کمک تصاویر میکروسکوپهای نوری و سسالکترونی روبشی (SEM) مورد بررسی قرار گرفت. مطالعات رئولوژیکی انجام شده، روی محلولهای پلیمری نیز حاکی از آن بود که قابلیت الکتروریسی و مورفولوژی نانوالیاف، به شدت به ویسکوزیته محلول و در نتیجه به نسبت سدیم آلجینات به پلیمر مصنوعی وابسته است.

سدیم آلجینات ، الکتروریسی ، الیاف نانو ، زیست تخریبی ، زیست سازگاری