مسعود داوری نژاد مقدم - دانشجوی دکتری برنامه ریزی شهری دانشگاه فردوسی و عضو هیات علمی دانشگاه بینالود مشهد

بهره برداری بهینه از منابع و ظرفیت های طبیعی موجود ، از اصول اساسی توسعه پایدار در هر کشور است. کشور ما نیز بعلت برخورداری از موقعیت های خاص طبیعی و اقلیمی خود، دارای مناطق زیادی با پتانسیل های بالا جهت جذب گردشگر است که هر یک از منابع طبیعی آن با ویژگی های منحصربه فرد خود، ثروتی ملی بشمار می رود. در این میان برخورداری از جاذبه های بالقوه در شهرها و بنادر ساحلی و بویژه شهرها و بنادر شمالی ایران همچون ساری، بابلسر، فریدونکنار، محمودآباد، نور، نوشهر، چالوس، تنکابن، رامسر، آستارا، انزلی، رشت و... زمینه مناسبی را جهت رشد و گسترش گردشگری دریایی در ایران فراهم آورده است که متاسفانه به دلایل مختلف از جمله عدم برنامه ریزی صحیح و اصولی در این زمینه، هنوز در میان کشورهای فعال در زمینه ی توریسم دریایی، دارای جایگاه چندان مناسبی نمی باشیم که در صورت حرکتی سازمان یافته، ضمن سرمایه گذاری های کلان و نیز ایجاد تاسیسات گردشگری مناسب و استفاده از ظرفیت های موجود در آنها برای جذب گردشگر، می توانیم شاهد رونق گردشگری دریایی (ساحلی) و توسعه اقتصادی در این مناطق باشیم. حال با این توصیف، در این مقاله که با روش توصیفی – تحلیلی انجام خواهد گرفت، هدف، ارائه یک چارچوب نظری منسجم در تبیین مفهوم توسعه پایدار و گردشگری و رابطه این دو مولفه با یکدیگر ونیز شناخت مشکلات و تنگناهای بخش گردشگری و توریسم در سواحل دریای خزر و ارائه راهکارهایی در زمینه بهبود صنعت گردشگری و بویژه توسعه گردشگری در سواحل دریای خزر با رویکرد به توسعه پایدار می باشد.

توسعه، توسعه پایدار، گردشگری، گردشگری پایدار، خزر