سیما رمضان پور - دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی جنگل، دانشگاه علوم کشاورزی و منابع طبیعی ساری
حسن اکبری - عضو هیئت علمی دانشگاه علوم کشاورزی و منابع طبیعی ساری

تحقق اهداف مدیریتی و بهره برداری اصولی از جنگل نیازمند دسترسی به بخش های مختلف آن است که این امر از طریق جاده های جنگلی ممکن می شود. از طرفی احداث جادخ در یک منطقه جنگلی در واقع یک دخالت عمده در طبیعت دست نخورده و ناشناخته جنگل بوده و منجر به بر هم زدن تعادل طبیعی می شود. یکی از مهمترین آثار سوء ساخت جاده های جنگلی غیر استاندارد و یا ساخت جاده ها در مناطق حساس به لغزش و رانش می باشد. محل خاکبرداری و خاکریزی در راه های جنگلی اهمیت بسزایی دارد و چنانچه به فرم قابل قبولی ساخته نشوند و پایداری آنها مدنظر قرار نگیرد می توان باعث خرابی و بر هم زدن تعادل راه شود. با توجه به اینکه راه های جنگلی به ویژه راه های دامنه ای، جریان طبیعی آب را روی دامنه به هم می زنند در کنار سایر تاسیسات هدایت جریان آب، ثبات شیروانی های کناری نیز از شرایط لازم برای هدایت جریان آب و تداوم کار این راه ها می باشد. بدین منظور روش های بو مهندسی خاک به منظور حل مشکلات لغزش و رانش دامنه های خاکبرداری و خاکریزی مستلزم ایجاد سامانه های زنده با کمک گیاهان، خاک و دیگر مواد است. این روش به دلیل هزینه های اولیه کمتر در استقرار و نگهداری دامنه ها در سال های اخیر مورد جلب توجه بسیاری قرار گرفته است.

جاده های جنگلی، لغزش و رانش، خاکبرداری و خاکریزی، بیومهندسی