شهرام مامی
میترا عسکری

طلاق عاطفی یکی از آسیب های پنهان در خانواده است که کم تر به آن توجه شده است، شناسایی عوامل مرتبط با آن می تواند به پژوهشگران کمک کند تا در حد امکان از بروز این پدیده آسیب زا جلوگیری کنند. باتوجه به اهمیت موضوع، پژوهش حاضر به تعیین نقش تمایزیافتگی خود و سبک های دلبستگی در پیش بینی طلاق عاطفی پرداخته است. پژوهش حاضر توصیفی از نوع همبستگی است. جامعه آماری پژوهش شامل زوجین مراجعه کننده به دادگاه های طلاق، مراکز مشاوره در کلانتری ها و مراکز مشاوره شهر خرم آباد در سال 92- 1391 بودند. نمونه ای به حجم 251 نفر به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب گردید. شرکت کنندگان به پرسشنامه های تمایزیافتگی خود اسکوورن، سبک های دلبستگی AAI و طلاق عاطفی گاتمن پاسخ دادند. داده های دریافتی توسط ضریب همبستگی و رگرسیون چند متغیره با استفاده از نرم افزار آماری SPSS19 مورد تحلیل قرار گرفت.تحلیل داده ها نشان داد که از میان مولفه ها ی تمایزیافتگی، گسلش عاطفی، جایگاه من و واکنش عاطفی و از بین سبک های دلبستگی، سبک ایمن و سبک آشفته - سردرگم قادرند به شکل معناداری طلاق عاطفی را پیش بینی کنند (0/001 > p) طلاق عاطفی یکی از آسیب زاترین عامل ها برای خانواده ها است که ممکن است به طلاق واقعی هم منجر شود. باتوجه به یافته های این پژوهش، به مشاوران خانواده پیشنهاد میگردد که هنگام مراجعه زوجین دچار به تعارض های خانوادگی نقش تمایزیافتگی و سبک های دلبستگی را در نظر داشته باشند.

طلاق عاطفی، سبک های دلبستگی، تمایزیافتگی خود