مجید جامی الاحمدی - استادیار گروه زراعت و اصلاح نباتات دانشکده کشاورزی دانشگاه بیرجند
مهدی رمضانی گسک - دانشجوی کارشناسی ارشد بخش مدیریت مناطق بیابانی دانشکده کشاورزی دانشگ
نیلوفر بهبهانی - دانشجوی کارشناسی بخش علوم خاک دانشکده کشاورزی دانشگاه شیراز

کور دارای یک تاریخ طولانی استفاده توسط انسان است؛ شواهد اولیه مصرف آن به حدود 18000 سال قبل در مصر علیا برمی گردد . هم چنین در 6000 سال قبل از میلاد مسیح در ایران مورد استفاده بوده است . این گیاه بومی حوزه مدیترانه است و به خوبی به محیط های نامساعد، گرمای خشک و شدت های بالای تشعشع سازگار شده است . این گونه دائمی خاردار و خزان کننده گزینه مناسبی برای ازدیاد موفقیت آمیز در محیط های خشک، نیمه خشک و شور به شمار می آید . ویژگی های خاص کور باعث شده است که در سال های اخیر فعالیت های مرتبط با کشت آن در برآورده ساختن تقاضای جهانی برای فرآورده های خوراکی آن مورد توجه بسیاری قرار گیرد، به ویژه این که با یک تمرکز فزآینده جهانی بر روی سامانه های تولید و کیفیت پایدار، تولید غذای پاک و سبز از اهمیت ویژه ای برخوردار شده است . این گیاه به صورت خودروی، روی پرتگاه های سنگ لاخی، در اکوسیستم های خشک ساحلی با تحمل بادهای شدید و در اکوسیستم های بیابانی گرم و خشک رشد می کند و چون توانایی بیشینه ساختن جذب عناصر غذایی از خاک را دارا می باشد، ویژگی های یک گیاه تطابق یافته با خاک های فقیر از عناصر غذایی و رطوبت را از خود بروز می دهد . کور از طریق بذر و یا قلمه ساقه تکثیر می یابد هرچند که با توجه به خفتگی بذر و مشکل استقرار قلمه های ریشه دار شده ، توسعه کشت آن دارای محدودیت هایی نیز می باشد . این گیاه دارای مصارف و فوایدی متنوعی از قبیل؛ پایداری بوم شناختی، تنوع زیستی، حفاظت خاک، احیائ اراضی، تناسب با کشاورزی کم نهاده، ایجاد فرصت های شغلی، فضای سبز، مصرف خوراکی و دارویی و غیره می باشد . بدیهی است توسعه کشت کور در مناطق حاشیه ای و مکان هایی که کاشت سایر گیاهان زراعی متداول سودبخش نبوده، علاوه بر یک درآمد جانبی برای کشاورزان فقیر، به عنوان راهبردی جهت توسعه کشاورزی بوم شناختی ،به ویژه کشاورزی کم نهاده، در سطح زمین های آسیب پذیر مطرح است

کور، کشاورزی بوم شناختی، تکثیر، پایداری اکولوژیکی