قاسم حاجیان - دانشجوی کارشناسی ارشد باغبانی گرایش میوه کاری دانشگاه آزاد اسلامی واحد رشت
داود هاشم آبادی - استادیار و عضو هیات علمی گروه علوم باغبانی دانشگاه آزاد اسلامی واحد رشت
شهرام صداقت حور - دانشیار و عضو هیات علمی گروه علوم باغبانی دانشگاه آزاد اسلامی واحد رشت

آلو یکی از میوههای هستهدار مهم مناطق معتدله است و از نظر اقتصادی پس از هلو در درجهی دوم اهمیت در جهان قرار دارد(5). به منظور بررسی تاثیر تنظیم کننده های رشد گیاهی و زمان محلول پاشی مطالعه ای در قالب آزمایش فاکتوریل بر پایه طرح بلو ک های کامل تصادفی با 14 تیمار، نفتالین استیک اسید در 3 سطح (10، 20، 30) پی پی ام، سوین در سه سطح (1000، 1500 و 2000) پی پی ام و شاهد در دو زمان 18 و 25 روز بعد از تمام گل، در چهار تکرارو مجموعاً 56 پلات انجام شد.هر پلات آزمایشی شامل یک درخت بودکه جداگانه و با غلظت و زمان مورد نظر تیمار شد. نتایج تجزیه واریانس تیمارها نشان داد که اثر تنظیم کننده های رشد گیاهی و اثر متقابل تنظیم کننده های رشد گیاهی و زمان محلول پاشی در سطح 1 یا 5 درصد آماری معنی دار بود. بیشترین قند در تیمار P3 و کمترین آن در P7 مشاهده شد. اثر متقابل تنظیم کننده های رشد گیاهی و زمان محلول پاشی بر درصد قند میوه نشان داد که بهترین تیمار، تیمار P3T1 با 19/42 درصد ساکارز در میوه و کمترین مقدار قند در تیمار P7T1 با 14/4 درصد ساکارز در میوه بود. این مقدار افزایش حدود 35 درصد افزایش قند را نشان می دهد. بالاترین درصد میوه درجه دو مربوط به تیمار P4 با 28/71 درصد بود. به طور کلی تاثیر تنظیم کننده های رشد گیاهی بر صفات اندازه گیری شده بر صفات بیشتر از زمان محلول پاشی بود و باعث بهبود عملکرد و تاثیر مثبت بر شاخص های عملکردی داشت.

آلو، نفتالین استیک اسید، کارباریل، درصد قند میوه، عملکرد