سلما حائری - کارشناسی ارشد معماری، هیات علمی مربی موسسه آموزش عالی آپادانا

در تعریف، ساختمان پایدار، ساختمانی است که کمترین ناسازگاری و مغایرت را با محیط طبیعی پیرامون خود، منطقه و جهان دارد و بر پایه مسائل زیست محیطی، اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی شکل گرفته است. بر این اساس هر یک از بخشهای یک بنا بایستی در برگیرنده اهداف معماری پایدار باشند. در این میان نما و مصالح آن از اهمیت ویژهای برخوردارند، چرا که نمای بدنه های شهری، بعنوان بخش سازندهای از سیمای شهر، محصور کننده فضاهای شهری است و بایستی بتواند با ایجاد تنوع، در عین هماهنگی، محیطی دلپذیر را برای شهروندان فراهم نماید. در نماسازی خارجی علاوه بر زیبایی و مفاهیم ویژه آن، عواملی چون مسائل فنی و پایداری، مسائل زیست محیطی، اقتصادی و فرهنگی نیز از اهمیت و جایگاهی خاص برخوردارند و تأثیر به سزایی در میزان مطلوب بودن و ارتقای کیفیت بصری و فنی سیمای شهری خواهد داشت. در این مقاله، دیوار سبز و یا دیوار زنده به عنوان نمونه هایی از نمای سبز، از طریق مقایسه با معیارهای مصالح نوین و امروزی، مورد بررسی قرار می گیرد. نمای سبز با کارکردی چندگانه، می تواند در بازگرداندن محیط طبیعت به هسته زندگی شهروندان هم به لحاظ زیبایی شناسی و هم از نظر ارتباط ادراکی تأثیر بسزایی داشته باشد. نمای سبز به عنوان بخشی از فضای سبز شهری، از جنبه های اقلیمی - محیطی، کیفیت منظر شهری و کیفیت زیستی شهروندان مورد نقد و تحلیل قرار می گیرد. برای دستیابی به این مهم، از روش مطالعه کتابخانه ای و بررسی و تحلیل نمونه های اجرایی و میدانی بهره برده می شود. در نهایت، ضرورت ها و تأثیرات ایجاد نمای سبز جمع بندی می گردد تا بتوان کارکردهای ویژه زیبایی شناسی، زیست محیطی و فنی آن را به لحاظ کاربردی مورد تأمل و توجه قرار داد.

مصالح نما، دیوار سبز، طبیعت، فضای شهری، اقلیم