مریم سامری - دانشجوی کارشناسی ارشد دانشگاه آزاد اسلامی واحد شوشتر ایران
محسن تابان - استادیار دانشکده معماری و شهرسازی ،دانشگاه صنعتی جندی شاپور دزفول ایران

همراه با رشدسریع شهرنشینی و بروز مشکلات روزافزون امروزه شهرها باچالشهای زیادی چون فقرآلودگی زیست محیطی بیکاری عدم امنیت و .. روبرو شده اند ازطرفی طبق پیش بینی سازمان ملل که برآورد کرده است تا سال 2030 حدود 60 درصدمردم جهان درنواحی شهری زندگی خواهندکرد آشکار است که مدیریت شهری بارویکرد سنتی و باساختارمتمرکز بدون توه به مشارکت شهروندان و با راه حل های پیشین قادر به حل این چالشها و مشکلات نخواهد بود چالشی که خود تابعی ازتغییر و تحولهای فناورانه جمعیتی اقتصادی و سیاسی و بین المللی محسوب میگردد درنتیجه تنها راه برون رفت ازاین چالشهای شهری تحول درساختارمدیریت شهری بارویکردی نوبه آن است که ازآن تحت عنوان حکمروایی شایشته شهری یادیشود که به عنوان اثربخش ترین کم هزینه ترین و پایدارترین شیوه اعمال مدیریت معرفی میشود حکمروایی شهری به عنوان فرآیند مشارکتی توسعه تعریف میشود و به موجب آن همه ذینفعان شامل حکومت بخش خصوصی و جامعه مدنی تمهیداتی را برای حل مشکلات شهری فراهم می آورند که نتیجه آن رفع ناپایداری توسعه شهری رفع ناپایداری ها ازبدنه نهادهای مدیریتی برنامه ریزی شهری کارآمدسازی و مسئولیت پذیری بیشتر دراداره امورشهری و تفویض قدرت وظایف و صلاحیت ها به حکومت ها وسایرذینفعان محلی خواهدبود بنابراین عدم تمرکز مشارکت همگانی شراکت بین شهردولت جامعه مدنی و بخش خصوصی که ابزارهای اصلی نبرد شهرها برای پاسخگویی به نیازهای اجتماعی و پایداری است را درپی خواهدداشت

حکمروایی ، حکمروایی شایسته شهری ، حکومت ، توسعه پایدار ، مشارکت