امیرحسین مزینی - عضو هیئت علمی دانشگاه تربیت مدرس

چگونگی تعامل بخش اسمی و واقعی اقتصاد (و از آنجمله دستیابی به روش های بهینه تأمین مالی) پیوسته یکی از مهمترین دغدغه های سیاستگذاران بوده و می باشد . شا ید بتوان در یک نگاه کلی، بازارهای پول و سرمایه را مصداقی از بخش اسمی اقتصاد دانست که عملا تأمین مالی (کوتاه و بلندمدت) بخش واقعی را بر عهده دارند و بطور کلی استفاده از « تبدیل به اوراق بهادار کردن دارایی ها » ، یکی از رویه های اساسی در این رابطه ابزارهای م الی مبتنی بر دارایی است که (در کنار مکانیزم خلق اعتبارات) ضمن امکان تجمیع منابع مالی باعث م ی گردند هر چه بیشتر ارتباط میان بخش اسمی و واقعی اقتصاد برقرار گردد . بنظر م ی رسد بهره گیری از این رویکرد در راستای تأمین مالی بخش گردشگری نیز م یتواند کارساز باشد. چرا که این بخش به عنوان یک صنعت بین المللی که سالانه گردش مالی قابل توجهی را ایجاد م ی نماید، پیوسته نیازمند دستیابی به ابزارها و مجاری جدید جهت تجهیز وجوه برای سرمایه گذاری است . رشته فعالیت های مختلف موجود در این صنعت هر چه بیشتر این نیاز را خاطر نشان م ی نماید مواردی چون : سایتهای طبیعت ، مناطق نمونه گردشگری، تاسیسات اقامتی، مجتمع های خدمات رفاهی بین راهی گردی (اکو توریسم) و ... . بنظر م ی رسد از میان روش ها و ابزارهای تأمین مالی موجود، ابزارهای تأمین مالی اسلامی و بخصوص اوراق صکوک می توانند در این راستا بکار آیند . در این مقاله ضمن مروری اجمالی بر این روش ها ، مکانیزم اجرایی استفاده از این اوراق در تأمین مالی بخش گردشگری در قالب یک مدل عملیاتی پیشنهادی مورد بررسی قرار می گیرد.

گردشگری، تأمین مالی، ابزارهای اسلامی، صکوک