مطهره سعادت پور - دانش آموخته کارشناسی ارشد مهندسی محیط زیست ، دانشگاه علم و صنعت ایران
عباس افشار - استاد دانشکده عمران دانشگاه علم و صنعت ایران
امید بزرگ حداد - دانشجوی دکترای مدیریت ، منابع آب ، دانشگاه علم وصنعت ایران

در این مقاله از یک مدل شبیه سازی - بهینه سازی به منظور بهینه سازی تخصیص بار آلاینده منابع نقطه ای استفاده شده است . در طی فرآیند تصمیم گیری تخصیص بار آلاینده ، پارامترهای تصادفی موجود در سیستم و اهداف مبهم منجر به عدم قطعیتهایی در مدل می گردند. در این مقاله از مجموعه های فازی با تابع عضویت مناسب به منظور مواجهه با عدم قطعیتهای ناشی از مبهم بودن اهداف استفاده شده است . مدل فازی تخصیص بار آلاینده از QUAL2E به عنوان یک مدل شبیه ساز و از الگوریتم ژنتیک به عنوان یک بهینه ساز استفاده می نماید که در نتیجه ، ترکیبی ارضاء کننده از مقادیر حذف آلاینده ها از منابع آلاینده نقطه ای در اختیار ادارات حفاظت محیط زیست و تخلیه کنندگان قرار می گیرد. به منظور کنترل جوابها و عدم تخطی شرایط کیفی از استانداردها ، از روش ضریب جریمه استفاده شده است . به طور کلی ، روش تخصیص بار آلاینده درصدد ارائه راه حلی تعاملی و سازشی بین ادارات حفاظت محیط زیست و تخلیه کنندگان می باشد. نتایج حاصل ، حاکی از آن است که اهداف ادارات حفاظت محیط زیست مبنی بر دستیابی به غلظتهای مطلوب و نیز اهداف تخلیه کنندگان مبنی بر استفاده کامل از ظرفیت خودپالایی رودخانه به طور کامل تأمین نشده ، بلکه تعاملی بین گروهها در دستیابی به مقاصدشان فراهم گردیده است. این مدل فازی بهینه سازی تخصیص بار آلاینده برای یک مسئله فرضی حل شده و نتایج حاصل ، همگرایی مناسبی به جواب بهینه کلی داشته اند.

بهینه سازی ، تخصیص بار آلاینده ، فازی ، الگوریتم ژنتیک ، شبیه سازی