رخسانه درخشش نیا - دانشجوی کارشناسی ارد دانشگاه بین المللی امام رضا
معصومه برقچی - استادیار دانشگاه بین المللی امام رضا

پیدایش احساس بیگانگی از سرچشمه های مشکلاتی است که امروزه گریبان گیر مردم جهان گردیده و این مسئله بیش از همه بین مردم و محیط مصنوع آنها ظاهر می گردد؛ در حالی که فضاهای سبز عمومی هم از نظر تأمین نیازهای زیست محیطی و هم از جنبه بستر ارتباط تعامل اجتماعی آن جایگاهی در خور اهمیت دارد. بنابراین منظور از فضای سبز شهری نوعی از کاربری زمین شهری با پوشش گیاهی انسان ساخت است که هم دارای بازدهی اجتماعی و هم در بردارنده بازدهی اکولوژیکی می باشد. همچنین فضاهای سبز شهری به عنوان بخشی از فضاهای بازشهری، عامل اصلی در ساختار سیمای شهری، بهبود شرایط اکولوژیکی، گذراندن اوقات فراغت و تفریح محسوب می شوند و از این طریق بر کیفیت محیط زیست شهری می افزایند. از سوی دیگر می توان گفت هدف اصلی در طراحی فضای سبز، دستیابی به آثار اجتماعی و روانی آن در نزدیک تر کردن انسان و طبیعت به یکدیگر است. هر چند از کارکرد فضای سبز در ساخت کالبدی شهر و کارکرد زیست محیطی آن نیز می توان انتظار بازده ای اجتماعی- روانی نیز داشت. دست یابی به این کارکرد مستلزم تغییر ساختار تفکری نسبت به فضای کالبدی و ساختاری آن فضا در جهت برطرف کردن نیازهای اجتماعی و روانی شهروندان می باشد. به همین منظور در پژوهش حاضر ضمن بیان آثار و پیامدهای مطلوب ناشی از گ سترش فضاهای سبز شهری بر ساختارهای اجتماعی، فرهنگی و آثار روان شناختی (روحی روانی)، به معرفی و بررسی نمونه های اجرا شده از فضای سبز در کشورهای مختلف پرداخته شده است.

فضای سبز، سیمای شهر، شهرسازی پایدار