مژده فیضی - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد شبستر، دانشکده معماری، شبستر، ایران
شهریار شقاقی - دکترای شهرسازی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد شبستر، دانشکده معماری، شبستر، ایران
میرسعید موسوی - دکترای شهرسازی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد شبستر، دانشکده معماری، شبستر، ایران

امروزه اکوپارک ها نقشی اساسی در کاهش روند تخریب محیط زیست، افزایش آگاهی های مردم و ارتقای شاخص های تأثیر گذار بر محیطی که در آن زندگی می کنیم و در مقیاس وسیع تر کره خاکی ایفا می نمایند با توجه به رشد روزافزون جمعیت، افزایش توان بالقوه حضور انسان در محیط طبیعی می توان این گونه اذعان نمود که بدون وجود برنامه ریزی های عملکردی مناسب، نوین و بر پایه دانش زیستی و علمی، نمی توان انتظار دستیابی به توسعه پایدار را در ذهن پرورانید. توسعه ای که نیازمند برنامه ریزی، عملکرد مناسب، پیش بینی نتایج و در نهایت جمع بندی آن می باشد. از سال 1991 با مطرح شدن عنوان جدید از پارک های شهری به نام پارک های اکولوژیکی، چالش جدید در زمینه ی ارتباط انسان و محیط زیست پیرامونش در بستر شهر مطرح شد که بسیار متفاوت از پارک های منظری گذشته است و همگام با اصول طراحی چشم انداز شهری پایدار که حاصل الگوی طراحی شهری پایدار ا ست، گام بر می دارد. در این میان، ایجاد توان بالقوه های برقراری ارتباط لازم میان انسان و محیط زیست و ایجاد حس مسئولیت پذیری سایر عوامل را نیز تحت الشعاع خود قرار داده، لیکن طی قرن ها توجه به محیط رو به کاهش نهاده و به وجود آوردن توان بالقوه حضور مطلوب و ملموس میان این دو عامل تأثیر گذار جهت مسئولیت پذیری و آموزش مناسب اجتماع انسانی گامی است که با برنامه ریزی، طراحی و تأسیس اکوپارک ها با اهداف ویژه کاهش معضلات زیست محیطی، اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و آموزشی و زیبایی شناختی امکان پذیر می باشد. اکوپارک ها در واقع مدیریت بهینه عوامل، عناصر و توان بالقوه های موجود، در حال حاضر و در آینده نزدیک و دور می باشند. مدیریتی که بر پایه محیط زیست استوار و همیشه جاویدان بناگردیده و به انسان در زندگی سمت و سو می بخشد.

اکولوژی، پارک اکولوژی، منظر شهری پایدار، بوم شناسی طبیعی، بوم شناسی فرهنگی