مهنا علی زاده - دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی معماری، دانشگاه آزاد اسلامی لرستان واحد علوم و تحقیقات خرم آباد
جمال الدین مهدی نژاد - استادیار دانشکده معماری دانشگاه شهید رجایی

ایران یکی از کشورهای زلزله خیز جهان است که تقریباً تمام خاک آن بر روی کمربند زلزله خیز قرار دارد. شاهد این مدعا زلزله هایی است که در چند سال اخیر در نقاط مختلف ایران اتفاق افتاده است. زلزله های اخیر که تعداد آنها نیز کم نبوده است، علاوه بر به وجود آوردن اطرات تلخ برای عده ای، همه اقشار مردم را در مورد سکونتگاه های خود و همچنین آثار تاریخی بسیار بیشتر از گذشته حساس کرده و به ناچار برای انواع روش های پیشگری از آن به فکر فرو برده است. از طرف دیگر عموماً از بافتهای تاریخی- نه فرسوده- شده است. این نگرانی گاه تا جایی می رسد که ساکنان دست به تخریب خانه های خود به صورت غیرقانونی و به دور از چشم سازمان میراث فرهنگی می زنند و با توان مالی معمولاً پائین خود، خانه های به اصطلاح مدرن با کیفیت بسیار پائین به جای آن می سازند. این امر خود تبدیل به عاملی دیگر علاوه بر عوامل معمول بر تخریب هر چه بیشتر دانه ها بافت تاریخی شده است. این مقاله سعی دارد تا با ارزیابی قابلیتهای نهفته در بافتهای تاریخی، این امکان را فراهم آورد تا هر چه بیشتر قابلیت بافتهای تاریخی در مقاومت در برابر زلزله نمایان و به طبع آگاهی هر چه بیشتر مسئولین و به خصوص مردم زمینه حفظ و نگهداری آنها مهیا شود.

بافتهای تاریخی، زلزله، پایداری، تاقبستان