وحید حیدرنتاج - دکتری معماری استادیارگروه معماری دانشگاه مازندران

باغ ایرانی به گواهی تاریخ از قدیم یترین شیو ههای منظرسازی بوده که حاصل تعامل فرهنگی، تاریخی و اقلیمی انسان وطبیعت است و توانسته به بهترین شیوه به آراستن فضاهای انسانی بپردازد. سرزمین ایران به عنوان خاستگاه جغرافیایی این هنرعظیم در مسیر توسعه خود و در دوران مختلف تاریخی گون ههای مختلف باغ را از لحاظ کارکردی و کالبدی خلق کرده است. باغ ایرانی در طول تاریخ حیات خود سرمشق و الگویی برای با غسازی بسیاری از سرزمی نهای دیگر بوده است. از بین گونههای مختلف باغ ایرانی به اقتضای ویژگ یهای سرزمینی کشور مقصد، گونههای خاصی به آن سرزمینها برده شد هاند که با برخورداری از اصول مشترک میتوان آنها را در زیرگروه باغ ایرانی جای داد. هندوستان از جمله سرزمی نهایی است که هنر ایرانی از جمله با غسازی در آن رسوخ کرده به طوریکه باغ ایرانی برگیره بسیاری از با غهای منتسب به پهنه فرهنگی هندوستان است. این مقاله با روش تاریخی و توصیفی تحلیلی و مطالعه کتابخانه ای و با بررسی نمونه موردی، روند را هیابی الگوهای اصیل باغ ایرانی به سرزمین هند را بررسی کرده و با شناسایی ویژگیهای با غهای احداثی بابر به عنوان حلقه اتصال با غهای ایرانی و با غهای هندی از جمله باغ بابر در کابل(، به ذکر اشتراکات و افتراقات با غهای دو منطقه پرداخته است.

باغ ایرانی، با غهای هند، بابرشاه، باغ بابر، چارباغ