مینا حسین پور طهرانی - دانش آموخته مهندسی آب، دانشگاه فردوسی مشهد
حجت میان آبادی - دانشجوی دکترای مدیریت منابع آب و هیدروپولیتیک، دانشگاه دلفت، دلفت- هلند

اقدامات توسعه محور آبی، چه در سطح کلان و چه در سطوح حوضه و حتی خردتر باید دارای ویژگی هایی باشند که پایداری آنها از ابعاد مختلف تضمین شده باشد. یکی از ابعاد پایداری که در طرح های توسعه باید به جد مورد توجه قرار گیرد، پایداری اجتماعی است. طرح عدم کاشت در حوضه آبریز زاینده رود اگر چه به دلیل خشکسالی های متعدد این حوضه در دوره های متوالی بعنوان راهکاری سازگار پیشنهاد شده است، اما ارزیابی اجتماعی و توجه به تبعات اجتماعی ناشی از اجرای این طرح می تواند گامی برای حداقل کردن تبعات منفی اجتماعی و نزدیک شدن به پایداری اجتماعی حوضه باشد. در این مطالعه، سعی بر آنست با استفاده از دیدگاه خبره و تطابق آن با دستورالعمل های پیشنهادی از مطالعات بین المللی، پنجره ای به سوی بررسی اثرات اجتماعی این راهکار پیشنهادیدر منطقه باز گردد.

ارزیابی تاثیرات اجتماعی، خسارت عدم کاشت، خشکسالی