فرنوش نیکوکار - مدرس دانشگاه شهید اشرفی اصفهانی، سپاهان شهر اصفهان
میلاد انصاری پور - فارغ التحصیل کارشناسی برق، گروه برق، دانشگاه آزاد نایین، اصفهان

عمارت عالیقاپو که از بناهای شاخص معماری عهد صفوی در اصفهان است، نمونه ای برجسته از هنر ساختمان سازی سنتی ایران می باشد. این بنای تاریخی طی پنج مرحله ساختمانی در قسمت غربی میدان نقش جهان ساخته ودر تاریخ 15 دی ماه 1310 هجری قمری در میراث ملی و در سال 1358 هجری قمری در میراث جهانی ثبت شده است.عالی قاپو دارای سه طبقه ساختمان به همراه گوشوارهای هر طبقه می باشد که هر کدام تزیینات مخصوصی دارد قسمت زیادی از تزیینات و داخل طبقه فوقانی آن از زمان شاه عباس تا کنون به واسطه دستکاری نسل های مختلفی که با صنعت و هنر دشمنی داشته اند ، رنگ اصلی خود را از دست داده است اما هنوز شاهکارهایی از آن قریب به 4قرن است که همچنان پابرجاست و تماشاکنندگان را به تحسین وا می دارد. با نگاهی دقیق به عمارت به راحتی متوجه تقسیمات پنج تایی در طراحی آن چه در داخل فضاها و چه در نمای بیرونی می شویم که نشان از توانایی معماران گذشته می باشد که هنوز زیبایی خود را به عنوان نمونه ای از طرح های ایرانی حفظ کرده است . این مقاله سعی بر آن دارد به بررسی طراحی معماری در بنا پرداخته و برخی از اصول استفاده شده در ساخت بنا که با ظرافت و توجه کامل به اصول معماری ایرانی است را شرح دهد و نشان می دهد که طراحان و تزیین کنندگان ایرانی تا چه در کار خود مهارت و استادی داشته اند تا بتواند الگویی شایسته برای معماران امروز باشد.

عالیقاپو، طراحی معماری، تزیینات