فرشته ناصری - مدرس دانشگاه آزاد اسلامی واحد شهر ری
عبدالحسین فرزاد - دانشیار و عضو هیئت علمی دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران جنوب

یکی از مهم ترین عناصری که در سبک شناسی شعر مطرح است. ساختار زبانی شعر است ؛ ویژگی هایی که بر مبنای ساختار آوایی، واژگانی و نحوی زبان استوار است و ان چه مسلم است، شاعر در زبان شعری، خود را ازجامه روزمره جدا می سازد وبرای افرینش هنری دست به خلق مضامینی در قالب فرم و ساختاری منحصر به فرد می زند که از او شاعر می زند که ازاو شاعر و از سرایشش شعرمی سازد و سبک شعری اورا می آفریند. در مقاله حاضر سعی ما بر آن است که به سبک شناسی ساختاری منظومه لیلی و مجنون نظامی، که یکی از مهم ترین آثار ادب غنایی فارسی محسوب می شود. بپردازیم. بنابراین بحث اصلی ما در تحلیل این منظومه، آن است که بدانیم نظامی در ساختار زبانی شعر خود از چه تمهیداتی بهره برده تا به وسیله آن بتواند زبان خودکار را از زبان ادبی متمایز کند؛ یا به تعبیر دیگر چطور توانسته از زبان عادی فاصله گرفته و زبان شعری را بیافریند. برای این منظور مقولاتی مانند فرایند برجسته سازی، زبان خودکار زبان ادبی، محور جانشینی/ همنشینی، قاعده کاهی معنایی و... بررسی شده است.

سبک شاسی ساختاری ، فرایند برجسته سازی، لیلی و مجنون، نظامی گنجوی