زهرا محمدی - دانشجوی کارشناس ارشد زراعت، دانشگاه آزاد اسلامی واحد اراک
حمید مدنی - دانشیار دانشکده کشاورزی دانشگاه آزاد اسلامی واحد اراک
سعید چاوشی - عضو هیات علمی دانشکده کشاورزی دانشگاه آزاد اسلامی واحد اراک

این مطالعه در سال 1390 در مزرعه تحقیقاتی دانشگاه آزاد واحد اراک، به منظور ارزیابی صفات آفتابگردان روغنی، به کاربرد کود شیمیایی فسفر و فسفر بیولوژیک در سطوح مختلف کاربرد عنصر روی انجام گرفت. این آزمایش به صورت اسپلیت پلات در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار اجرا گردید. تیمارهای آزمایشی شامل چهار سطح فسفر به عنوان عامل اصلی شامل، شاهد، مصرف 350 کیلوگرم فسفات آمونیوم در هکتار، 175 کیلوگرم فسفات آمونیوم، 175 کیلوگرم فسفات آمونیوم و فسفر بیولوژیک بارور - 2، فسفر بیولوژیک بارور - 2 و چهار سطح عنصر روی به عنوان عامل فرعی شامل عدم مصرف سولفات روی، شاهد، 25 کیلوگرم در هکتار سولفات روی، محلول پاشی روی با غلظت 10%، 25 کیلوگرم در هکتار سولفات روی و محلول پاشی روی در نظر گرفته شدند. نتایج آزمایش نشان داد، بین سطوح مختلف تیمار فسفر در عملکرد دانه در سطح 1% و در تعداد دانه در طبق و شاخص برداشت در سطح 5% تفاوت معنی دار وجود دارد. همین طور سطوح مختلف کاربرد عنصر روی نیز جز در مورد درصد پوکی دانه، بر دیگر صفات در سطح 1% اثر معنی دار داشت. اثر متقابل تیمارهای آزمایشی نیز همه صفات جز درصد پوکی را در سطح 1% تحت تأثیر قرار داد. به نحوی که بیشترین عملکرد دانه به میزان 4/8 تن در هکتار در تیمار کاربرد 175 کیلوگرم در هکتار فسفات آمونیوم و فسفر بیولوژیک به همراه 25 کیلوگرم در هکتار سولفات روی، بیشترین شاخص براشت به میزان 49/6% در تیمار کاربرد 175 کیلوگرم فسفات آمونیوم و عدم مصرف سولفات روی، و بیشترین تعداد دانه در طبق به میزان 747 دانه در صورت کاربرد 50 % کودشیمیایی و فسفر بیولوژیک و مصرف همزمان سولفات روی در خاک و محلول پاشی روی بدست می آید.

باکتری آزاد کننده فسفر، عنصر روی، فسفر، آفتابگردان