حسین موثقی - استادیار حقوق بین الملل دانشگاه آزاد اسلامی تبریز

مدتها طول کشید تا انسان به این حقیقت پی ببرد که حفظ محیط زیست با حیات وی در ارتباط تنگاتنگی بوده و بیتوجهی به آن سرآغاز نقض سایر حقوق بشری بویژه نسل سوم حقوق بشر قلمداد میشود. انسانها نهتنها محیط زیست خود را نابود میکنند بلکه حتی با تغییر چرخه حیات، زندگی سایر حیوانات و گیاهان را مختل مینمایند.تأکید بر این نکته ضرورت دارد که حقوق بینالملل محیط زیست و نظم عمومی بینالمللی ارتباط تنگاتنگیبا یکدیگر دارند تا آنجا که ارزشهای زیست محیطی در پارهای موارد واجد ویژگی قاعده آمره و تعهدات عامالشمول شناخته شدهاند. در عین حال حقوق بینالملل محیط زیست قادر است با توجه به معیار نظم عمومیبینالمللی موجبات تلفیق قواعد حقوق بینالملل و ضرورتهای حقوق بینالملل محیط زیست را فراهم آورد و از ضمانت اجراهای مقررات حقوق بینالملل در جهت تحکیم مبانی حفاظت از محیط زیست بهره جوید. همین آرمانموجب شد که آگاهی جمعی و جهانی از اولویتهای روابط بینالملل، کشورها را به سوی مشارکت در آرمانهای مصوب کنفرانس 2791 استکهلم و کنفرانس ریودوژانیرو 2771 پیمان کیوتو 2779 و اجلاس کپنهاک 1222 باموضوع محیط زیست بشری سوق داد و اکنون زمان آن فرا رسیده که برای تحقق آمریت و اجرای مقرراتحفاظتی زیستمحیطی به سوی تأسیس یک دیوان مستقل و تخصصی با عنوان دیوان بینالمللی محیط زیست گام برداریم و کشورهای بیملاحظه را به تغییر شیوههای دستیابی به توسعه و ثروت سوق دهیم.

کنفرانس استکهلم- کنفرانس ریودوژانیرو- عصر تخریب- دیوان بین المللی محیط زیست- انقراض گونهها