لیلا وثوقی - استادیاران گروه مدیریت جهانگردی دانشکده گردشگری دانشگاه سمنان
محمد نجارزاده - استادیاران گروه مدیریت جهانگردی دانشکده گردشگری دانشگاه سمنان
مهدیه قاسمی - دانشجوی کارشناسی ارشد مدیریت جهانگردی - برنامه ریزی توسعه

اکوتوریسم شکل پایداری از طبیعت گردی است که عمدتا بر تجربه و آموزش درباره ی طبیعت استوار است، برای کاهش اثرات منفی مدیریت می شود و از نظر کنترل، مزایا و مقیاس، جامعه محور است. بعلاوه، این مفهوم به دنبال شکلی از مشارکت فعال و مزایای اقتصادی برای جامعه ی محلی و افراد بومی و هم چنین آموزش های زیست-محیطی و حفاظتی به افراد جامعه ی محلی، متخصصین و گردشگران در مقاصد اکوتوریستی است (اشون، 2010). جامعه ی بین المللی اکوتوریسم ، اکوتوریسم را به عنوان سفری مسئولانه که از محیط زیست حفاظت کرده و از رفاه جامعه ی محلی حمایت می کند تعریف کرده است. (تامپی، 2005).از طرفی، گردشگری برای پتانسیل آن در تخریب و آسیب رساندن به زیست بوم های طبیعی و جوامع میزبان، بدنام است. به خصوص در مناطق روستائی، گردشگری سلاحی برای تغییرات اجتماعی، اکولوژیکی، فرهنگی و اقتصادی به شمار می رود که به سادگی توسط جامعه ی میزبان مدیریت نمی شود. از طرف دیگر، گردشگری صنعتی است که به خاطر پتانسیلش در اینکه می-تواند در این تغییرات اجتماعی، زیست محیطی، فرهنگی، اقتصادی و اکولوژیکی عملکرد بهتری داشته باشد ستایش می شود. هدف انواع جایگزین گردشگری مانند اکوتوریسم، گردشگری داوطلبانه و گردشگری کشاورزی در این است که تورگردان ها در رویارویی با جوامع و اکوسیستم ها بیشتر احتیاط کنند. اکوتوریسم انتخابی است که شاید به خاطر پتانسیل آن بیشتر مورد توجه قرار می گیرد. قدرت پایدار نگه داشتن زندگی روستائی، کمک به رشد سریع انواع جدید توسعه، تجدید غرور فرهنگی، توانمندسازی جامعه ی محلی و حفاظت از تنوع زیستی بیشتر مورد توجه قرار گرفته است (استرونزا و گوردیلو، 2008).