مجتبی رفیعیان - استادیار گروه شهرسازی دانشگاه تربیت مدرس
حسن احمدی - استادیار گروه شهرسازی دانشگاه تربیت مدرس
ملاحت اورنگ - کارشناس ارشد برنامه ریزی شهری و منطقه ای - دانشگاه تربیت مدرس

در اکثر نقاط جهان بازسازی هایی که در پی سوانح صورت می گیرد اغلب به تعمیر و دوباره سازی خرابی های کالبدی اختصاص دارد . مسئولان دولتی و خیرین غالباً به تامین سرپناه ، مراکز درمانی ، مدرسه و نوسازی زیرساخت ها تمایل دارند و زیان های نامرئی شامل اثرات روانی و اجتماعی سانحه ، مشکلات اقتصادی و مسائل فرهنگی در حین بازسازی معمولاً نادیده گرفته می شوند . تجربیات جهانی طی بازسازی هایی که در قرن های اخیر اتفاق افتاده است نشان می دهد که در برنامه های بازسازی نباید صرفاً به جایگزینی کاستی هایی که محسوس است ، بلکه باید به طراحی چیزهایی که فوراً قابل رویت نیستند نیز پرداخته شود (آیسان و دیویس ، 1993 ، 10) . از این رو برنامه ریزان بازسازی باید نه فقط به بازسازی هایی که در کوتاه مدت پاسخ گوی نیازها و خواسته های سانحه دیدگان است بلکه به مولفه هایی نیز توجه داشته باشند که جزو ارزش های زندگی سانحه دیدگان در بوم و فرهنگ خاص آن ها و در راستای پاسخ گویی به خواسته های آنان از یک محیط شهری مطلوب باشد . یکی از مسائلی که در سال های اخیر در ادبیات برنامه ریزی شهری مطرح شده و در اغلب محیط های بازسازی شده پس از سانحه فقدان آن احساس می شود مفهوم " کیفیت محیط شهری " است .کیفیت محیط شهری سنجشی است برای ارزیابی شرایطی از محیط سکونتی که برای زندگی شهری حداقل مطلوب است و عوامل متعددی بر آن اثرگذارند .