ابراهیم خوشبین - گروه علوم باغبانی دانشکده کشاورزی دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات تهران، ایران
عباس یداللهی - گروه علوم باغبانی دانشکده کشاورزی، دانشگاه تربیت مدرس تهران، ایران
مینا علامی - گروه علوم باغبانی دانشکده کشاورزی دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات تهران، ایران
نوربخش تیموری - گروه علوم باغبانی دانشکده کشاورزی، دانشگاه تربیت مدرس تهران، ایران

کشور ایران جز مناطق نیمه خشک دنیا است و با داشتن وسعتی معادل 165 میلیون هکتار،حدود 51 میلیون هکتار زمین قابل کشت دارد،که از این میزان سهم عمده ای از آن به دلیل کمبود آب کشت نمی شود از طرفی زمان ریزش نزولات جوی و محل ریزش آن نیز با نیاز های کشور مطابقت ندارد و لزوم آبیاری در فصل رشد را اجتناب ناپذیر می کند.با توجه به برنامه های توسعه باغات دیم کشور و به دلیل کمبود منابع آبی لازم است که در انتخاب گونه ها و روشهای متداول در احداث باغات جدید بازنگری صورت گیرد . بدین منظور پژوهشی جهت بررسی اثر سه سیستم احداث باغ بادام دیم (احداث باغ همراه با سامانه استحصال آب، سوپرجاذب و مواد آلی (T1) ، احداث باغ همراه با سامانه استحصال آب و بدون استفاده از مواد آلی و سوپرجاذب (T2) و احداث باغ همراه با سوپرجاذب و مواد آلی و بدون در نظر گرفتن سامانه استحصال آب (T3)) در منطقهالیگودرز، لرستان انجام گرفت. نتایج گواه این بود که استفاده از سوپرجاذب همراه با سامانه استحصال آب، بیشترین میزان رطوبت نسبی خاک را داشت. تیمار سامانه استحصال آب با سوپرجاذب، از نظر میزان رطوبت نسبی خاک اختلاف معنیداری با تیمار سامانه استحصال آب بدون سوپرجاذب نداشت، اما هر دو تیمار اختلاف معنیداری با تیمار سوپرجاذب بدون سامانه استحصال آب داشتند. بیشترین میزان رطوبت نسبی خاک مربوط به سییستم سامانه استحصال آب با سوپرجاذب بود که سبب افزایش شاخصهای رویشی نهال بادام نسبت به دو تیمار دیگر گردید.

بادام، الیگودرز، سامانه های استحصال آب، سوپرجاذب، اراضی شیب دار