مریم حمیدی منظم - دانشجوی کارشناسی ارشد طراحی شهری

در حال حاضر کشورهای غربی که با فقدان مناطق جاذب طبیعی درونشهری روبهرو هستند، به فکر ایجاد این کانونهای جاذب و محورهای منتهی به این مناطق هستند، درحالیکه چنین کانونهای جاذبی در ایران وبهخصوص شهر تهران وجود دارد و میتوان با کمک طراحی شهری حوضه جذب آنها را بسط داد و از آنها به نحو احسن استفاده کرد. محور گردشگری درکه یکی از این کانونها است. این محور که میتواند نقش یک کانونگردشگری طبیعی را در دل یک شهر آشفته و پرترافیک ایجاد کند، در حال حاضر خود جولانگاه اتومبیل و آلودگیهای ناشی از آن و همچنین عدم ساماندهی فضایی است. در این پژوهش سعی بر آن است که به کمکچارچوب طراحی شهری، محوری منسجم برای رفاه حال گردشگران و ساکنان محله درکه طراحی شود. فرضیه تحقیق بر آن است که طراحی این محله کوهستانی بر اساس اصول گردشگری شهری، نهتنها وضعیت اجتماعیو اقتصادی ساکنان، بلکه بهطورکلی جایگاه گردشگری این محور بهبود مییابد. از سویی طراحی این محدوده با کارکرد تفرجی-گردشگری و فرهنگی و ایجاد مجموعهای از فضاهای باز شهری نقشی اساسی در کاهش مصرف سوختهای فسیلی داشته باشد. در این تحقیق مشخص شد ساماندهی و احیای این محورها با استفاده ازپیادهراهها، علاوه بر تحقق هدف حفاظتی این بافتها، بهدلیل ارتقای کیفی فضاهای مربوط و تجهیز مناسب آنها نهتنها نیازهای ساکنان به فضاهای مطلوب شهری برای زندگی جاری را تأمین میکند، بلکه چرخهای توسعهگردشگری در این بافت را بدون تأثیر منفی بر ساکنان بافت فعال میکند. در پژوهش حاضر ابتدا پیمایشی میدانی صورت گرفته، سپس با بررسی ساختار فضایی محور درکه، چارچوبی برای آن ارائه خواهد شد.

گردشگری، محور درکه، چارچوب طراحی شهری