سها پورمحمد - دکترای معماری، مدرس مدعو دانشگاه آزاد اسلامی واحد مروشت،گروه معماری، مرودشت، ایران.
افروز ناصر - دانشجوکارشناسی ارشد معماری، دانشگاه آزاد اسلامی مجتمع دانشگاهی امام رضاع مرودشت
بهنام بذرافکن - دانشجوکارشناسی ارشد معماری، دانشگاه آزاد اسلامی مجتمع دانشگاهی امام رضاع مرودشت

مسکن معاصر ، به عنوان مکانی که فرد بیشتر عمر خود را در آن میگذراند و یا پس از فعالیت های روزانه به آن باز می گردد، باید دارای خصوصیاتی باشد که بتواند آرامش،آسایش،ایمنی وراحتی را بر افراد ساکن در آن فراهم کند. به دنبال برآورده شدن این نیازها ،افرادساکن دارای روابط و تعاملات اجتماعی سازنده تری با دنیای پیرامون خود می شوند و در نهایت به پایداری اجتماعی خواهند رسید. متاسفانهدر معماری معاصر مسکونی ما تا حد زیادی به این عوامل بی اعتنایی شده است و به دنبال عدم توجه به این مسائل،افراد ساکن چه در خود خانواده و چه در محله و در مقیاس بزرگتر شهر ،دچار عدم توانایی در برقراری روابط اجتماعی می شوند و فرد به سوی منزوی شدن میگراید. با استناد به تاریخ معماری ایران در می یابیم که در شکل گیری فضاهای گوناگون به خصوص فضاهای مسکونی عنصر پایداری و پیروی ازالگوهای ایرانی و بومی همچون یک مساله حیاتی تاثیرگذار بوده است. معماری سنتی ایران با در نظر گرفتن خصوصیات انسانی ،توانسته تا نمونه ای از یک معماری پایدار که درآن به روابط اجتماعی احترام گذاشته می شود،باشد. در این مقاله مبتنی بر مطالعات کتابخانه ای و رویکردی توصیفی به تعاریف های مختلف پایداری پرداخته وپس از شناخت عوامل موثر در شکل گیری پایداری اجتماعی سعی در استخراج ویژگی های قابل تکرار معماری سنتی ایران جهت دستیابی به اهداف معماری پایدار اجتماعی در معماری معاصر مسکونی خواهیم داشت.

مسکن ،معماری پایدار ، پایداری اجتماعی ،معماری سنتی ،معماری معاصر مسکونی،