لیلا محمدی - دانش آموخته کارشناسی ارشد، علوم باغبانی ،دانشکده کشاورزی ، دانشگاه آزاد اسلامی واحد شیراز
محمد مجتبی کامل منش - استادیار گروه گیاهپزشکی، دانشکده کشاورزی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد شیراز

[توضیح سیویلیکا: به دلیل اینکه تعداد صفحات این مقاله کمتر از 5 صفحه می باشد در پایگاه CIVILICA به صورت مقاله بدون اصل مقاله نمایه شده است] لوبیا (Phaseolus vulgaris) یکی از مهمترین حبوبات ایران و جهان از نظر ارزش تغذیه ای و اقتصادی محسوب می گردد . لوبیا بعنوان یکی از مهمترین منابع غنی پروتئین دانه ای گیاهی و دومین منبع مهم غذایی انسان مطرح شده است . به خاطر درصد بالای پروتئین و فیبر می تواند جایگزین مناسبی برای پروتئین حیوانی باشد . در حال حاضر 18 نوع لوبیا در سطح جهان به طور گسترده کاشته می شود و در بین آنها لوبیا سبز (Phaseolus vulgaris L.) بیشترین توجه جهانی را بخود اختصاص داده است. انواع لوبیا حاوی بیشترین مقدار پروتئین هستند، اما لوبیا سبز، علاوه بر پروتئین دارای کلسیم و آهن و منیزیم بوده و منبع خوبی از چندین ویتامین ب، تیامین، پیریدوکسین (B6) و اسیدفولیک میباشد . لوبیا سبز در بین حبوبات از نظر ارزش اقتصادی مقام اول سطح زیر کشت را داراست و در بین انواع گیاهان تجارتی حاوی بیشترین مقدار پروتئین میباشد. مطالعات انجام شده نشان داده که پروتئین گیاه به سرعت در میوه ها بخصوص در بذرها جمع می شود. جوانه زنی بذر اهمیت زیادی در تعیین تراکم نهایی بوته در واحد سطح دارد بطوریکه تراکم کافی بوته در واحد سطح زمانی به دست میآید که بذرهای کاشته شده بطور کامل و با سرعت کافی جوانه بزنند [ 3]. به طور طبیعی هر چه سرعت جوانه زنی و درصد بذر های جوانه زده در مزرعه بیشتر باشد استفاده از منابع رشد نظیر نور ، آب و عناصر غذایی بهتر خواهد بود.