عیسی پیری - دانش آموخته دکتری جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه تبریز
مهدی رضاییان - دانش آموخته کارشناسی ارشد مدیریت شهری، دانشگاه فردوسی مشهد، پردیس بین الملل
میلاد عزیزی - دانشجوی کارشناسی ارشد مدیریت شهری، دانشگاه فردوسی مشهد، پردیس بین الملل

حوزه عمومی به معنای هر آن چیزی است که متعلق به عموم مردم است و قابلیت دسترسی همگانی دارد.در شهرهای ایرانی- اسلامی شکل گیری حوزه عمومی، معطوف به مولفه های کالبدی و اجتماعی – اقتصادی و همچنین متغیر پرقدرت مذهب و ایدئولوژی اسلامی بوده است. اما در سالهای بعد از تحولاتگسترده ناشی از موج دوم مدرنیته ایران، فضاهای کالبدی و جمعی شهر ایرانی- اسلامی دچار بازساخت همسان سازی ناشی از گسترش جغرافیایی مدرنیسم بین الملل شده است. در این دوره فضای عمومی ازرهگذر هندسی شدن طراحی فرم مکانی به صورت عقلانی و لامکانی درآمده است. هم فرم کالبدی و همفرایندهای اجتماعی- اقتصادی و فرهنگی با یکدیگر منطبق هستند و به عبارتی روح و کالبد بر هم سازگار می باشند اما عامل آشفتگی این سیستم در دوره های بعد از مدرنیته دوم در ایران در سال های بعد از دهه1340 و 1350 اتفاق می افتد.

حوزه عمومی، ساختار کالبدی، بازساخت، شهر ایرانی اسلامی، مدرنیته