شهرزاد قلی زاده سرابی - کارشناس ارشد جغرافیا و برنامه ریز شهری (دانشگاه فردوسی مشهد)
الهام غفاری - کارشناس ارشد جغرافیا و برنامه ریز شهری (دانشگاه فردوسی مشهد)

مقوله گردشگری در واقع پدیده ای تقریبا نوظهور محسوب شده که آغاز آن به اوایل قرن نوزدهم باز میگردد. تااواخر دهه 1970 ، گردشگری به عنوان فعالیتی طلایی و بدون دود (آلودگی) معرفی گردید. از دهه1980 پیامدهای زیست محیطی، اجتماعی و فرهنگی نامطلوب گردشگری را مورد تأیید قرار دادند و در دهه1990 در راستای پارادایم توسعه پایدار، رویکرد سنتی گردشگری به چالش کشیده و با تأکید بر پیامدهاینامطلوب گردشگری، حرکت از گردشگری انبوه به سوی رویکرد توسعه پایدار گردشگری آغاز و در این راستا از تکنیک ها و مدل های مختلفی از جمله ظرفیت برد یا ظرفیت تحمل توریسم (TCC) استفاده شد. در ای مقاله وضعیت گردشگری شهر مشهد و عناصر عرضه و مدیریت تقاضای گردشگری با تاکید بر مفهوم ظرفیت پذیرش مورد بررسی و ارزیابی قرار گرفت. نتایج نشان داد که ظرفیت پذیرش گردشگری در شهر مشهد بدلیل وجود امکانات، خدمات و زیرساخت های لازم گردشگری از سطح مناسبی برخوردار بوده و مطلوب است. نتایج نشان داد،شهر مشهد در مجموع 66.8 درصد از شاخص ها دارای وضعیت مطلووب و نسبتاً مطلوب (متوسط) بوده و تنها در33.2 درصد از شاخص ها نظیر تعادل آبی، بازیافت و دفن زباله، بهره وری از زیرساخت های گردشگری، سطوحاختصاص یافته به فضاهای گردشگری، ناوگان حمل و نقل عمومی (مترو) و ... در ابعاد فیزیکی، اکولوژییکی، اجتماعیو اقتصادی دارای مشکل بوده و نیازمند به برنامه ریزی و توسعه می باشد.

گردشگری، ظرفیت برد، شهر مشهد، توسعه پایدار