سیدمهدی قمصری - گروه آموزشی علوم درمانگاهی دانشکده دامپزشکی دانشگاه تهران، تهران، ایران
محمدمهدی دهقان - گروه آموزشی علوم درمانگاهی دانشکده دامپزشکی دانشگاه تهران، تهران، ایران
مهدی راعی دهقی - دانش آموخته دانشکده دامپزشکی دانشگاه تهران، تهران، ایران
ایرج نوروزیان - گروه آموزشی علوم درمانگاهی دانشکده دامپزشکی دانشگاه تهران، تهران، ایران

در این مطالعه از 4 رأس اسب سالم که در قسمت جانبی متاکارپ و متاتارس هر 4 اندام حرکتی آنها زخمهایی به ابعاد 5 سانتیمتر در 10 سانتیمتر ایجاد شده بود استفاده شد. جهت تحریک زخمها به ایجاد بافت گرانوله اضافی از فشار آب معمولی و سپس اسپری بتادین 10 درصد هر روز استفاده شد. پس از 35 روز در تمامی زخمها بافت گرانوله در سطحی بالاتر از زخم قرار گرفت. شانزده زخم موجود به 4 گروه 4 تایی به شیوه مربع لاتین تقسیم شدند. چهار روش درمانی مورد استفاده شامل: گروه A کورتاژ، گروه B برداشت با اسکالپل، گروه C کورتاژ + بانداژ و گروه D بردات با اسکالپل + بانداژ بود. در مدت 6 هفته زخمها در هر هفته دو دفعه و در مجموع 13 دفعه مورد بررسی، شستشو و تهیه ی اسلاید و در صورت نیاز برداشت بافت گرانوله اضافی طبق برنامه قرار گرفتند. جهت تعیین سرعت التیام، میزان تشکیل بافت پوششی و میزان جمع شدگی، اسلایدها در کامپیوتر اسکن شده و نواحی مورد نظر به روش دیجیتالی م ورد اندازه گیری قرار گرفتند. تعداد دفعات مورد نیاز جهت برداشت بافت گرانوله در گروه های A و C بیشتر از دو گروه دیگر بود. سرعت التیام در گروه D نسبت به سه گروه دیگر و در گروه C نسبت به گروه های A و B و در گروه B نسبت به گروه A به طور معنی داری بیشتر بود. در هر 4 گروه درمانی ارتباط خطی معنی داری بین وسعت زخمها و زمان به دست آمد که این اخلاف بین شیبهای خطی از نظر آماری معنی دار بود. همچنین اختلاف معنی داری از نظر تشکیل بافت پوششی جدید بین گروه D نسبت به سه گروه دیگر و بین گروه C نسبت به گروه های A و B وجود داشت. ضمناً م یزان تفاوت در جمع شدگی زخمها نیز در گروه D نسبت به سه گروه دیگر و در گروه C نسبت به گروه های A و B نسبت به گروه A معنی دار مشاهده گردید.

بافت گرانوله اضافی، التیام زخم، اسب