جواد حسن پور - عضو هیات علمی مرکز تحقیقات کشاورزی و منابع طبیعی استان تهران
فرشته سیف - محقق مرکز تحقیقات کشاورزی و منابع طبیعی استان همدان

این آزمایش به منظور بررسی اثر محلول پاشی عنصر ریزمغذی روی و مصرف کود بیوگوگرد (گوگرد حاوی تیوباسیلوس) بر عملکرد و خصوصیات کیفی دانه گندم رقم جدید پارسی در سال زراعی 92-1391 در مزرعه تحقیقاتی مرکز تحقیقات کشاورزی استان تهران واقع انجام شد. قالب آماری طرح به صورت فاکتوریل در پایه بلوکهای کامل تصادفی در 3 تکرار بود. عوامل طرح شامل کود بیوگوگرد در سه سطح S0، S1، و S2 (بترتیب به میزان صفر، 250 و 500 کیلوگرم در هکتار از منبع بیوگوگرد) و محلول پاشی عنصر روی از منبع سولفات روی (ZnSo4.2H20) در سه سطح (محلول پاشی با آب خالص Zn0، محلول پاشی روی با غلظت 5/0 درصد Zn1 و محلول پاشی روی با غلظت 1 درصد Zn2) بود. سولفات روی مصرفی حاوی 34% روی خالص بود. رقم مورد بررسی در این مطالعه رقم اصلاح شده جدید پارسی بود. حداکثر گلوتن دانه از مصرف 500 کیلوگرم در هکتار کود بیوگوگرد و محلول پاشی روی با غلظت 1% (Z2S2) و و حداقل آن برای تیمار شاهد (عدم مصرف گوگرد و روی Z0S0 ) حاصل شد. در شرایط مصرف گوگرد اثر مثبت محلول پاشی روی بر این صفت افزایش یافت. درصد پروتئین دانه تحت تاثیر معنی دار محلول پاشی عنصر روی قرار گرفت. مصرف روی سبب افزایش درصد پروتئین به میزان 3/10 و 7/17 درصد به ترتیب برای دو غلظت 5/0% و 1% محلول پاشی گردید. بیشترین و کمترین درصد پروتئین به ترتیب به میزان 8/10 و 8/12 درصد از سطوح عدم مصرف و مصرف 500 کیلوگرم در هکتار گوگرد حاصل شد. بیشترین مقدار روی دانه از تیمار مصرف گوگرد به میزان 500 کیلوگرم در هکتار به همراه محلول پاشی روی با غلظت 1 درصد (Z2S2) و به میزان 30/63 میلی گرم بر کیلوگرم ثبت شد. افزایش شاخص سطح برگ برای مصرف هر دو عنصر گوگرد و روی در مقایسه با شاهد معنی دار بود. با مصرف گوگرد و افزایش مقدار آن اثر مثبت عنصر روی بر عملکرد دانه و شاخصهای کیفی دانه گندم نیز افزیش یافت.

گندم، گوگرد، روی، گلوتن، پروتئین