فاطمه شکریان - دانشجوی دکتری مهندسی آبخیزداری ،دانشگاه علوم کشاورزی و منابع طبیعی ساری
کریم سلیمانی - استاد دانشگاه علوم کشاورزی و منابع طبیعی ساری
قربانعلی نعمت زاده - استاد دانشگاه علوم کشاورزی و منابع طبیعی ساری
پوریا بی پروا - استادیار دانشگاه علوم کشاورزی و منابع طبیعی ساری

آب های برخی از دریاها خاصه دریای مازندران بدلیل شور بودن نسبی آن می تواند بصورت بالقوه ظرفیت بسیار عظیمی محسوب شود. لذا اتخاذ تصمیم منطقی و علمی درباره کم کردن بار نمکی آن و امکان مصرف در حوزه کشاورزی و صنعت می تواند یکی از موضوعات مهم تحقیقاتی برای آینده اقتصادی کشور باشد. برای این منظور تعدادی از مواد زیستی(پوسته برنج و صدف دریایی) و معدنی(پرلیت و زئولیت) در شرایط طبیعی و فعال سازی با کربنات سدیم اجرا گردید. نتایج نشان داد که ستون صدف دریایی در شرایط طبیعی دارای حداقل ظرفیت برای کم کردن هدایت الکتریکی را داشته است(ms/cm 48/18 ms/cm EC= 51/18EC=). در حالیکه از بین ستون های فعال شده، ماده زئولیت با کاهش حدود 15 درصدی هدایت الکتریکی آب دریا نسبت به سایر ستون ها برتری نشان داد(ms/cm 76/15 ms/cm EC=51/18EC=). اسیدیته آب دریا (05/8pH=) با عبور از ستون زیستی پوسته برنج در شرایط طبیعی حدود 16 درصد کاهش نشان داد در حالی که ستون های پرلیت، زئولیت و صدف دریایی با قرار گرفتن در یک گروه آماری تاثیر قابل توجهی بر اسیدیته آب دریا نداشتند. پس از فعال سازی نیز ستون زیستی پوسته برنج، اسیدیته آب دریا را حدود 3 درصد کاهش داد. البته تاثیر این ماده زیستی بر اسیدیته آب دریا در شرایط طبیعی بیش از شرایط فعال شده بود.

بحران آب، دریای خزر، مواد زیستی و معدنی، نمک زدایی