مجتبی دلشاد - دانشیار دانشگاه تهران
لیلا رضایی نسب - فارغ التحصیل رشته فیزیولوژی و اصلاح سبزی ها از دانشگاه تهران

به منظور ارزیابی تأثیر ظرفیت نگه داری آب بسترهای کشت بر مدیریت تغذیه نشای گوجه فرنگی گلخانه ای در سیستم هیدروپونیک آزمایشی در گلخانه سبزیکاری گروه علوم باغبانی پردیس کشاورزی و منابع طبیعی دانشگاه تهران در سال 1391 اجرا گردید .در این آزمایش ظرفیت نگه داری آب بستر کاشت به عنوان مهمترین عامل مؤثر بر مدیریت محلول رسانی در نظر گرفته شد و 3 بستر با ظرفیت نگه داری آب زیاد (پرلیت و کوکوپیت 1 به 9)، کم (پرلیت متوسط خالص) و متوسط (پرلیت و کوکوپیت 6 به 4) برای اعمال تیمارهای آبیاری مورد نظر انتخاب شدند . در این آزمایش که طرح فاکتوریل در قالب کاملاٌ تصادفی با 3 تکرار و 9 مشاهده در هر واحد آزمایشی مورد استفاده قرار گرفت، با توجه به نیاز آبی نشای گوجه فرنگی گلخانه ای و ظرفیت گلدان هر بستر فرکانس آبیاری تعیین گردید. در هر بستر 4 تیمار آبیاری شامل محلول دهی بعد از 25 درصد، 50 درصد، 75 درصد و 100 درصد تخلیه آب در دسترس با استفاده از روش وزنی به طور دقیق با سرنگی با حجم محلول مشخص اعمال گردید. نتایج نشان داد که بسیاری از پارامترهای رشد اندازه گیری شده تحت تأثیر تیمارهای مختلف آبیاری و بستر قرار گرفتند . با تغییر سطح آبیاری از 25 درصد تخلیه آب در دسترس به 100 درصد، میزان وزن خشک برگ، وزن خشک کل، سطح برگ، ارتفاع نشا و سرعت رشد نسبی کاهش یافت. بیشترین میزان این صفات در تیمارهای محلول دهی بعد از 25 درصد و 50 درصد تخلیه آب در دسترس و در دو بستر ترکیبی مشاهده شد . در هر سه بستر مورد آزمایش، بیشترین میزان سطح ویژه برگ را تیمار آبیاری 100 درصد تخلیه آب در دسترس به خود اختصاص داد. تأثیر بستر بر روی قطر نشا بیشتر از آبیاری بود به طوری که بیشترین میزان آن مربوط به بستر ترکیبی پرلیت و کوکوپیت 1 به 9 و بعد از آن ترکیب پرلیت و کوکوپیت 4 به 6 بود. در سطوح آبیاری 50، 75 و 100 درصد بیشترین تعداد برگ در هر نشا مربوط به بستر ترکیبی پرلیت و کوکوپیت 4 به 6 بود در صورتی که در سطح آبیاری 25 درصد بیشترین میانگین این مقدار به بستر ترکیبی پرلیت و کوکوپیت 1 به 9 اختصاص داشت.

پرلیت ، شاخص های نشا، کوکوپیت، ویژگی های فیزیکی، هیدروپونیک