مجید رحمانی سریاست - کارشناس ارشد جغرافیا. دانشگاه تهران
مهدی حاجیلو - دانشجوی دکترا جغرافیا. دانشگاه تهران
امین صفدری - دانشجوی دکتری تخصصی جغرافیا و برنامه ریزی شهری،. دانشگاه تهران
محمد احمدی - دانشجوی دکترا جغرافیا. دانشگاه تهران

به طور کلی توسعه پایدار شهر مرهون تعاملات پایدار ، سازنده ونظام وار انسان با انسان (درابعاد مختلف) و انسان بامحیط (در بعد طبیعی – و اکولوژیکی) آن می باشد. تعاملاتی که بر اثر آن در طول زمان شهر ، از نظر زیست محیطی قابلسکونت ، از نظر اقتصادی با دوام ، از نظر اجتماعی همبسته واز نظر کالبدی زیبا ودیدنی می گردد. سیاست های کلانگردشگری باید همراه با منابع ومصالح محیطی طرح واجرا شوند. درغیر اینصورت ، گسترش این صنعت می تواند درمنابعطبیعی ، ملی وحتی میراث فرهنگی اثرات مخربی برجا بگذارد . برای حفاظت بهتر از محیط زیست مورد استفاده اینصنعت وحرکت کردن درجهت توسعه پایدار ، باید زمینه ای معقول ومنطقی فراهم کرد. دراین رابطه ، سه پایداری بومشناختی ، پایداری فرهنگی – اجتماعی و پایداری اقتصادی باید در ارتباط با توسعه صنعت گردشگری مورد توجه قرارگیرد. این موارد که در مقوله سیاست های توسعه پایدار گردشگری مطرح می شوند ، باید توسط مسولان ذیربط به مرحلهاجرا در آیند ؛ زیرا هیچ چاره ای جز این نیست که راهبردهای سازگار بین توسعه گردشگری ومحیط زیست برقرار شود.براین اساس مقاله پیش رو برآن است تا اثبات گر این واقعیت باشد که گردشگر به عنوان عنصری هوشمند وانسانی وبهمنزله ورودی یک سیستم شهری می تواند موجب اثرات مثبتی درابعاد مختلف مکانی – فضایی و زمینه ساز توسعه پایدارشهر گردد. ضمن اینکه شهر ومدیران شهری نیز در ارتباطی متقابل ودر راستای بستر سازی مناسب جهت حداکثر بهرهگیری از مزایای مذکور ، ناگریز از تامین ساختها ، زیر ساختها و تعریف کارکرد های مناسب ومتناسب در شهر و پسکرانهآن می باشند.

گردشگر ، گردشگری ، توسعه پایدار شهری ، فضای شهری