سیدعلی حسینی - استادیار جغرافیا و برنامه ریزی شهری ،دانشگاه پیام نور مرکز رشت
محمد نوده اسکندری - استادیار جغرافیا و برنامه ریزی شهری ،دانشگاه پیام نور مرکز رشت
مدیسا خندان - دانشجوی کارشناسی ارشد ، دانشگاه پیام نور مرکز رشت

نوسازی شهری به عنوان یکی از راهکارهای تدبیری در مواجه با فرسودگی پهنه بافتهای فرسوده می باشد که در پی نگاه صرفا کالبدی نتایج کمابیش مشابه با سایر طرحهای توسعه شهری را حاصل مینماید. بر این اساس سرمایه اجتماعی با شامل شدنارزش هایی چون اعتماد و مشارکت و همبستگی در پهنه سکونتی، مفهومی است که در فرآیند نوسازی شهری در دهه های اخیراهمیتی ویژه یافته است. هدف این پژوهش بررسی وضعیت موجود بافت فرسوده منطقه 10 تهران بلاخص محله سلسبیل،همچنین ارزیابی نقش سرمایه اجتماعی در نوسازی و بهسازی بافت فرسوده محله می باشد. روش مورد استفاده در این تحقیق ازنظر هدف کاربردی و از نظر ماهیت توصیفی–پیمایشی می باشد. جامعه آماری ، محله سلسبیل می باشد که با استفاده از جدولتعیین حجم نمونه مورگان - گرجسای تعداد 384 نفر از افراد جامعه به عنوان نمونه انتخاب شدند. جهت انتخاب نمونه ی آماری، ازنمونه گیری تصادفی شده استفاده گردید. برای تعیین پایایی پرسش نامه ها ضریب آلفای کرونباخ برابر 0.734 محاسبه گردید کهحاکی از پایایی در سطح عالی می باشد. جهت تجزیه و تحلیل داده از از آزمون کلموگروف – اسمریونف ، آزمون کای اسکوئر،آزمون ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون خطی چندگانه با کمک نرم افزار SPSS و معادلات ساختاری به کمک نرم افزارLizrel استفاده شد.نتایج بدست آمده بیانگراینست که اجرای سیاست های اجتماعی بر برون رفت سرمایه های اجتماعی از بافتهای فرسوده محله سلسبیل تاثیر دارد و مقدار تاثیر نیز برابر 17.5 درصد می باشد. در این راستا پیشنهاد می گردد که متناسب باپتانسیل ها و نیازهای محله، الگوهای مداخلات کالبدی اولیه و تقویت انگیزه تداوم سکونت صورت گیرد و در پی آن ارتقاء سرمایهاجتماعی که منجر به افزایش مشارکت و سرعت عمل در طرحهای نوسازی شهری می گردد، استفاده گردد.

بافت فرسوده،کیفیت زندگی،طرح های بهسازی،پایداری شهری ، سرمایه های اجتماعی،شهرتهران