آزاده ضیایی - دانشجوی ارشد معماری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات فارس، ایران.
بهاره رنجبر - دانشجوی ارشد معماری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات فارس، ایران.
حسین دبستانی - دانشجوی ارشد معماری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات فارس، ایران.
سها پورمحمد - دکترای معماری، مدرس م دعو دانشگاه آزاد اسلامی واحد مرودشت، ایران.

معماری در تمام دوران های مختلف همواره پاسخگو به فرهنگ آن دوره است. نقش معماری، استقرار فرهنگ زمان خود وغنی سازی آن است و این کار از راه نوآوری و شناساندن اندیشه های چالش انگیز صورت می گیرد. در دوران حاضر که تمامیجنبه های زندگی انسان ها تحت تاثیر پیشرفت روز افزون تکنولوژی و پیامدهای آن قرار گرفته است، این مقاله بر آن است تا از با استفاده از مصالح هوشمند که خود گونه ای از تکنولوژی هستند در جهت مهیا ساختن محیطی همساز با شرایط آسایش انسان، با بکارگیری مصالح معماری بومی به نوعی پایداری محیطی در فضاهای ساختمان برسد تا شرایط مناسب برای انسان را ایجاد کند.بوم گرایی را می توان آموزه ای دانست که از خواستار باز آمدن، باز آوردن یا ادامه رسوم، باورها و ارزش های فرهنگی بومی است که در باورهایی عمیق چون مقاومت در برابر فرهنگ غیر، ارج نهادن به هویت اصیل و راستین قومی خویش و آرزوی بازگشت بهسنت فرهنگی آلوده نشده بومی، ریشه دارد. این مقاله تحقیقات بنیادی است، و روش تحقیق آن مبانی نظری می باشد؛ روش گردآوری اطلاعات بر اساس منابع مکتوبکتابخانه ای انجام شده و تلاشی است جهت اینکه معماری بومی این کشور را به جایی برساند که علاوه بر ترکیب با تکنولوژی هوشمند با ایجاد محیطی سالم تر، میزان بازدهی را بالاتر برده و از هدر رفتن انرژی جلوگیری کند و همچنین خطرات زیست محیطی ای که امروزه در ارتباط با معماری مطرح است را کاهش دهد.

مصالح هوشمند، خانه های هوشمند، مصالح بوم آور، معماری بومی، کنترل شرایط محیطی