مرتضی اکبری - دانشجوی دکتری بیابان زایی دانشگاه علوم کشاورزی و منابع طبیعی گرگان دانشکده مرتع و آبخیزداری شیلات و محیط زیست
مجید اونق - استاددانشگاه علوم کشاورزی و منابع طبیعی گرگان دانشکده مرتع و آبخیزداری شیلات و محیط زیست گروه مدیریت مناطق بیابانی

سیستم های پیش آگاهی دربسیاری ازمخاطرات طبیعی ژئوفیزیک و بیولوژیکی مخاطرات صنعتی خطراتزیست محیطی بهداشتی و بسیاری دیگرخطرات کاربرد دارد هدف ازانجام این تحقیق بررسی عدم توسعه و اجرایی نشدن سیستم های پیش اگاهی مخاطرات طبیعی تحلیل پارادایم مدل خطی و سیستم های یکپارچه هشداراولیه بیابان زایی به عنوان یک فرایند مهم تخریب زمین است مطالعات انجام شده نشان میدهد پیش بینی بیابان زایی به دلیل پیچیدگی نیروهای محرک متعدد و ماهیت طولانی مدت ایرادات مربوط به مکانیسم انتقال اطلاعات و گهگاه نبود داده های مناسب عدم همکاری نزدیک بین عناصرعلائم هشداردهنده و تصمیم گیران نبود زیرساختهای ارتباطی عدم درون کنش مناسب و موثرفعالان دربحث پیش اگاهی مانند جوامع علمی بهره برداران تصمیم گیران بخش عمومی و رسانه به عنوان مشکلات وموانع اصلی درتوسعه سیستم های یکپارچه پیش ا گاهی خطربیابان زایی به شمار میروند لذا درارتباط با برخی ازمخاطرات مانند سیل زلزله زمین لغزش ناامنیهای غذایی بهداشت و درمان تغییرات اقلیمی که اکثرا با رویکرد مدل خطی پایان - پایان به مسئله هشدار می پردازند و همچنین تاکید استراتژی بین المللی مخاطرات طبیعی ISDR برایجادقابلیت نظارت ریسک و سیستم های هشداردهنده درتمام سطوح مدیریتی اما درحال حاضر بجز چندمطالعه ساختاری ونظری هیچ نظام و سامانه ای برای پایش تغییر معیارها و شاخصهای پایداری زمین بویژه بیابان زایی درجهان وجود نداشته و یاعملیاتی نشده است که این موضوع ازنیازهای اصلی دربحث پیشگیری قبل ازدرمان اسیب پذیری زمین و مدیریت ریسک بجای مدیریت بحران می باشد

مدیریت ریسک , مخاطرات طبیعی , بیابان زایی , سیستم های پیش آگاهی