شهرام خسروزاده - دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی عمران سازه های هیدرولیکی دانشگاه پیام نور تهران
امیر خسروجردی - دکترای مهندسی آب و استادیار گروه علوم و مهندسی آب دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات تهران

همواره سبکی بتن، همراه مقاومت کم آن تلقی شده است. سبکدانه های درشت نقش مهمی را در تغییر مقاومت بتن سبکدانه بازی می کنند. نزدیک به دو دهه پیش مطالعه برای تولید بتن سبکدانه با مقاومت زیاد به ویژه در پروژه های نفتی آغاز شد و توانستند با استفاده از سبکدانه های خاص و بکارگیری مصالح و افزودنی های مرغوب اعم از سیمان، دوده سیلیسی و فوق روان کننده ها به مقاومت های فشاری فراتر از20MPa دست یابند. در ایران نیز تلاش هایی برای دستیابی به بتن سبکدانه پرمقاومت با مصالح موجود در ایران آغاز شد؛ اما به دلیل ضعف سبکدانه های درشت، محدویت های جدی دراین راه وجود دارد. با این حال احساس می شود که بتوان از بتن سبکدانه با مقاومت زیاد یا متوسط به عنوان بتن بادوام جهت بتن ریزی در قطعات بتن مسلح در حاشیه خلیج فارس و دریای عمان استفاده نمود. اگر بتوان علیرغم کاهش وزن مخصوص بتن، مقاومت مناسبی را به دست آورد و یا نسبت مقاومت به وزن مخصوص را بالا برد و بار مرده سازه های بتنی را کاهش داد، وضعیت مطلوبی حاصل می شود. علیرغم تلاشهایی که قبل از دهه 80 میلادی ( به ویژه در دهه 70 ) صورت گرفته بود عملاً مقاومت های فشاری بتن سبکدانه رشد قابل توجهی نداشت و بهMPa50 محدود می شد. آنها توانستند با استفاده از دوده سیلیسی و فوق روان کننده و همچنین سبکدانه های مرغوب و پر مقاومت به مقاومت هایی فراتر ازMPa70 و حتی به مرزهای MPa 100 برسند. در این پروژه ها مسئله دوام بتن ها به ویژه موضوع خوردگی میلگرد ها و پایایی در یخ بندان وآب شدگی و همچنین مجاورت با آب دریا اهمیت زیادی داشت. در ایران نیز از حدود سال های آخر دهه 70 هجری شمسی ( اواخر دهه 90 م ) تلاشهایی برای تولید بتن سبک پر مقاومت آغاز شد که نتایج آن در این مقاله از نظر می گذرد

سبکدانه ، بتن سبک پرمقاومت، فوق روان کننده ، دوده سیلیسی ، مدول الاستیسیته