اصغر باقری - دانشیار، دانشکده فناوری و منابع طبیعی، دانشگاه محقق اردبیلی

عملیات خاکورزی در ایران بوسیله گاوآهن برگرداندار و بدون وجود بقایای گیاهی انجام می شود که با ورود تراکتور در دهه 04 خورشیدی بتدریج مرسوم گردید و به شکل بی رویهای توسعه پیدا کرد. استفاده بیرویه از ماشینآلات کشاورزی در روش های خاک ورزی متداول، ضمن تخریب فیزیکی بافت خاک و فرسایش آن، باعث ایجاد لایه سخت زیرین و نفوذ ناپذیر شدن خاک میشود. به این ترتیب، خاک ظرفیت نگهداری و پالایندگی آب را از دست دهد 2004Bylin et al., این حالت باعث آلودگی آب های زیرزمینی می شود. علاوه بر اثرات زیست محیطی، روشهای متداول خاکورزی نیاز به انرژی، زمان و هزینه بالایی دارد. نتیجه مطالعات انجام شده در منطقه اصفهان نشان داد که شخم با گاوآهن برگرداندار در عمق 04 سانتیمتری و آمادهسازی بستر بذر با 0 بار دیسک زدن و کاشت با خطی کار با یک تراکتور با قدرت متوسط به 02 لیتر سوخت و 8 ساعت زمان به ازای یک هکتار نیاز دارد. همین تحقیقات نشان داد در صورت رعایت تناوب زراعی و تماس کافی بین بذر و خاک استفاده از روشهای کمخاکورزی و بیخاکورزی بر عملکرد محصول در مناطق خشک و نیمه خشک تاثیر منفی ندارد تاکی و اسدی، 8888 نتیجه مطالعه شمآبادی 8838 نشان داد که از نظر مصرف انرژی، دیسک و گاوآهن قلمی نسبت به گاوآهن برگرداندار بهرهوری قابل ملاحظهای دارند. فولتون و همکاران گزارش کردند که میزان سوخت مصرفی با اعمال مدیریت خاکورزی دقیق یا خاکورزی در عمق متغیر به میزان 05 درصد کاهش پیدا کرد 1996 Fulton et al