منصور فخری∗ - استادیار دانشکده مهندسی عمران، دانشگاه صنعتی خواجه نصیرالدین طوسی
میلاد طاری بخش - دانشجوی کارشناسی ارشد، دانشکده مهندسی عمران، دانشگاه صنعتی خواجه نصیرالدین طوسی

ایجاد مقاومت لغزندگی کافی یکی از الزامات مهم و اجتنا ب ناپذیر در ساخت روساز یهای بتنی است. انتخاب روش پرداخت سطح رویه، فاکتوری است که اثرات عمده ای بر خصوصیات اصطکاکی سطح سواره رو دارد. با این حال، هنوز دستورالعمل جامعی برای شناسایی و انتخاب روش ایجاد بافت روسازی های بتنی که مجموعه عوامل فنی، زیست محیطی، اقتصادی و ایمنی راه را در بر گیرد، وجود ندارد. هدف از این پژوهش آزمایشگاهی، تعیین رابطه بین مشخصات بافت درشت ایجاد شده و مقاومت لغزندگی روسازی های بتنی می باشد. برای این منظور با در نظر گرفتن سه تیپ دانه بندی مختلف بر اساس تفاوت در بزرگ ترین اندازه اسمی سنگ دانه های آن ها، به ارائه سه طرح اختلاط مناسب اقدام شد. پس از پذیرش این سه تیپ مخلوط، جهت ساخت نمونه های مربوط به آزمایشهای پاندول انگلیسی و پخش ماسه، روش پخش سنگریزه در وضعیت بتن پلاستیک به کار گرفته شد تا میزان تأثیر این روش بر خصوصیات بافت ریز و بافت درشت رویه های بتنی، ارزیابی گردد. سنگ دانه ها در دو نوع و دو قطر متفاوت (به صورت تک اندازه) مورد استفاده قرار گرفتند. نتایج به دست آمده حاکی از آن هستند که ایجاد بافت درشت بر روی سطح بتن، مقاومت لغزندگی را به میزان قابل توجهی افزایش می دهد. همچنین در ارتباط با روش پخش سن گدانه، نوع و دان هبندی مصالح مورد استفاده برای ایجاد بافت، تعیین کننده میزان مقاومت لغزندگی خواهند بود.

مقاومت لغزندگی، روسازی بتنی، پخش سنگدانه، آونگ انگلیسی، پخش ماسه