رها رزمجوی - دانشجوی کارشناسی ارشد،گروه معماری،واحد شیراز،دانشگاه آزاد اسلامی واحد شیراز،ایران
طاهره نصر - دکترای تخصصی شهرسازی, استادیار،گروه معماری،واحد شیراز،دانشگاه آزاد اسلامی واحد شیراز, ایران

زیبایی جاذبه ای است ازلی که هنر ، پل ارتباط بین آن و انسان است . درک زیبایی موهبتی است الهی و پایگاهی ذهنی که به عینیت می انجامد و هنر بدون آن کالبدی بی روح و خالی از جاذبه است . انسان از زمانی که به معماری مبادرت ورزیده ، به نیازهای روحی و باطنی و حس زیبایی شناسی نیز توجه داشته است . نخستین نمونه سکونتی ، برقراری چنین نسبتی را نشان میدهد . در تحلیل اثر معماری بدیعی که در زمره آثار ارزشمند قرار گرفته است ، بی گمان مفهوم و موجودیتی به نام زیبایی نیز در کل و جز پیکره آن وجود دارد . هماهنگی و تعادل بین بی پیرایگی و زیبایی ، با مشاهده یک اثر معماری و با در نظر گرفتن اصول و مبانی نظری مانند بهره وری ، کاربری ، دوام انتخاب مصالح ، هندسه موزون و ساختار پایدار مشخص می گردد که پدیده ای به نام زیبایی در آن نهفته است . .دوران زندیه جز دوران های کمال و شکوفایی معماری ایرانی است که باعث بوجود آمدن بناهایی شده است که در رقابت با معماری امروز (معاصر )هستند بناهایی که تا به امروز ماندگار شده اند و باعث ایجاد خاطره در ذهن افراد و حس مکان شدند وهویت و دارای محتوا و معنای باطنی هستند. .با توجه به اینکه این بناها دارای زیبایی و مولفه های زیباشناسانه هستند و دارای هویت و ارزش هستند .در این مقاله سعی می شود با بررسی و استخراج این مولفه های زیباشناسانه و الگوبرداری از این مولفه ها در معماری دوران زندیه به یک معماری با معیارهای زیباشناسانه دست یافت. روش تحقیق این مقاله اسنادی و کتابخانه ای است

زیبایی ، زیبایی شناسی ، معماری زندیه،احساس زیبایی