محمدحسین عابدی - دانشجوی دکتری معماری دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات تهران
مرتضی صادقی - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری دانشگاه شمس گنبد کاووس

گسترش و سرعت تغییرات در سراسر جهان باعث شده که مقوله خلاقیت بیش از پیش اهمیت یابد. بدیهی است که خلاقیت به عنوان توانایی حل مساله، می بایست مانند آموزش های دیگر، توسط نظام آموزشی و در سطوح مختلف در فرد ایجاد شود. خلاقیت به مفهوم اصلی آن عبارت است از توانایی بکارگیری چیزی که قبلا استفاده شده در قالب جدید. بنا به این تعریف، برای بالابردن خلاقیت در دانشجویان ابتدا باید میزان دانش و تجربه ی آنها را به حد لازم رساند و این جز جدایی ناپذیر همه نظام های آموزشی ست و همواره مورد توجه مؤلفین و کارشناسان امور آموزشی بوده است. اما بخش غیر ملموس و غیر قابل کنترل تر که کمتر مورد توجه قرار گرفته، زمینه های انتقال دانش کسب شده در بستر جدید و همان بروز خلاقیت است. در این مقاله به این فرایند کاملا ذهنی و انسانی که شاخصه ی خلاقیت و مرز تمایز بینانسان و ماشین است، از دو بعد پرداخته شده است. بعد اول که بررسی عوامل موثر در افزایش تجربیات بصری و یکپارچه کردن دانش تئوریک با محیط کالبدی و فضای روانی دانشجو است از طریق مطالعه کتابخانه ای و جنبه دوم آن، توانایی بازیابی و احضار دانش اندوخته شده به هنگام خلق اثر جدید، از طریق پرسیدن سوالات متنی و تصویری در قالب پرسشنامه و مصاحبه حضوری مورد مطالعه قرار گرفته و در پایان نتایج حاصل از تحقیق، در قالب نکات کاربردی و اجرایی ارائه شده است

آموزش معماری خلاقیت حس مکان عناصر کالبدی فضای آموزشی