سیده عاطفه موسوی - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری، دانشگاه علوم و تحقیقات بوشهر، آدرس: شیراز، خیابان کلاهدوز، کوچه ۱۴، ساختمان سپهر
پرستو عشرتی - استادیار دانشکده هنر و معماری، دانشگاه شیراز، آدرس: شیراز، گلدشت معالیآباد، دانشکده هنر و معماری دانشگاه شیراز

معماری همواره تابع محیطی که در آن شکل گرفته بوده است و بهرهگیری از پتانسیلها و امکانات محیطی در معماری گذشته آن را شکل داده و به آن شخصیت بخشیده است. معماری ناب که در آن تقلید راه نیافته و از دل نیاز و امکانات بستر خود شکل گرفته باشد معماری پایا و پویایی را به وجود میآورد که میتواند تا سالیان سال بماند و روح زندگی در آن جریان داشته باشد. مطالعه خصوصیات بومی هر سرزمینی نقشی کلیدی در شناخت گذشته، بررسی حال و تصمیمگیری برای آینده دارد. معماری ایران دارای نمونههای غنی معماری بومی است که هر بنایی بر طبق شرایط محیطی خود شکل گرفته و از امکانات آن بهره جسته است. یکی از نمونههای این انطباق با شرایط محیطی استفاده از مصالح بومآورد در ساخت و ساز است. رویکرد بهرهگیری از مصالح بومی امروزه کمتر در ایران مورد کاربست است که اتلاف مصالح، انرژی، نیروی انسانی، زمان و . . . را در پی دارد. این پژوهش با طرح این فرضیه که بهرهگیری از مصالح بومآورد به هدف استفاده بهینه از منابع موجود در خرداکوسیستم بدون آسیب رساندن به آن، میتواند یکی از وجوه مشترک معماری بومی و معماری پایدار نوین باشد، روش تحقیق کیفی را برای بررسی و طبقهبندی مصالح مورد استفاده در معماری بومی بندر بوشهر به عنوان نمونهی موردی برگزیده است تا با بهرهگیری از تجارب بینالمللی در خوانش مصالح بومی و کاربست آن در معماری پایدار نوین، به راهکارهایی برای چگونگی کاربست این مصالح در توسعههای جدید در این شهر دست یابد

مصالح بومی، معماری پایدار نوین، اقلیم گرم و مرطوب، بندر بوشهر