احمد پوراحمد - استاد جغرافیا وبرنامه ریزی شهری،دانشگاه تهران
رشید یوسفی - دانشجوی کارشناسی ارشد جغرافیا وبرنامه ریزی شهری، دانشگاه تهران
مهدی احساس خواه - کارشناسی ارشد برنامه ریزی آمایش سرزمین،دانشگاه تهران
سعید رویین تن - دانشجوی کارشناسی ارشد برنامه ریزی آمایش سرزمین،دانشگاه تهران

از مهم ترین پیامد های رشد شتابان شهرنشینی و توسعه فیزیکی شهرهای کشور در دهه های گذشته، پاشیدگی نظام توزیع مراکز خدمات شهری بوده که زمینه ساز نابرابری اجتماعی شهروندان و میزان برخورداری از کاربری های خدمات شهری شده است. توسعه پایدار شهری منوط به تحقق عدالت فضایی و تضمین کیفیت مناسب زندگی برای همه شهروندان است . توزیع عادلانه امکانات در شهر، سبب افزایش کیفیت زندگی در شهر شده و در بلند مدت توسعه پایدار را به همراه خواهد داشت .روش تحقیق توصیفی تحلیلی است وداده ها با – روش کتابخانه ای جمع آوری شده وبه توصیف داد ها پرداخته شده، هدف اصلی این مقاله شناسای وتحلیل نقش عدالت فضایی در شهرها برای رسیدن به توسعه پایدار شهری می باشدبه طوری که ابتدا به بررسی مفاهیم ومبانی عدالت فضایی در شهر ها وتوسعه پایدار شهری پرداخته ودر ادامه با استفاده از تحقیقات پیشین ودلایل علمی به تحلیل آن پرداخته شده، پذیرش این اصل، که توسعه پایدار مستلزم برقراری عدالت اجتماعی و فضایی در شهرها است، بنابراین رفع نابرابریهای اجتماعی، اقتصادی، کاهش آسیب پذیری اقشار کم درآمد، توزیع بهینه خدمات و امکانات، توجه به نیازهای اساسی شهروندان از جمله اموری هستند که بر اهمیت نگرش به توسعه پایدار می افزایند.بنابراین سازمان فضایی متعادل در شهرها، نوعی از پایداری شهری است که این پایداری زمانی محقق خواهد شد که هماهنگی و سازگاری منطقی بین پراکنش جمعیت و توزیع خدمات در شهرها به وجود آید . در همین راستا، ارزیابی پراکنش جمعیت و توزیع خدمات در فضاهای شهری میتواند در سنجش میزان عدالت اجتماعی و تأمین نیازهای اساسی شهروندان در چارچوب طرحها و برنامه های عمرانی، اجتماعی و اقتصادی مفید واقع شود.

عدالت فضایی،خدمات شهری،توسعه شهر،توسعه پایدار شهری