حسن زیاری - استادیار دانشکده مهندسی عمران، دانشگاه علم و صنعت ایران ، تهران
امیر ایزدی - کارشناسی ارشد راه و ترابری، دانشگاه علم و صنعت ایران، تهران
علی نصراله تبار آهنگر - کارشناسی ارشد راه و ترابری، دانشگاه علم و صنعت ایران، تهران

در طی چند سال اخیر بدلیل افزایش میزان آمدو شد وسایل نقلیه سنگین با انواع مختلف محورها در راه های ترانزیت، محققان به دنبال راه حل مناسب طرح مخلوط های آسفالتی برای رسیدن به استحکام شیارشدگی حداکثر در مخلوط های آسفالتی هستند. یکی از راهکارهای ارائه شده پیشنهاد دانه بندی استخوانی می باشد. از خصوصیات بارز این نوع دانه بندی این است که درصد وزنی ماتنده روی الک نمره 4 به میزان قابل توجهی بالاست و از میزان ریز دانه کمتری نسبت به مخلوط های معمول در طرح این نوع مخلوط استفاده می شود. راهنمای این مخلوط میزان 10 تا 25 درصد عبوری از الک نمره 4 راب رای رسیدن به یک اسکلت درشت دانه و اتصال سنگ روی سنگ قوی پیشنهاد می کند. اساس عملکرد در اینمخلوط ها متکی بر دانه بندی سنگ روی سنگ است که بیشترین قفل و بست سنگدانه ای و بالطبع ظرفیت برشی را در میان انواع دانه بندی ها دارا می باشد اما توجه به این نکته ضروری است که صرفا ظرفیت بالای برشی در سنگدانه ها ملاک عملکرد مناسب و قابل قبول مخلوط آسفالتی نمی باشد. در این میان نقش کلیدی و با اهمیت نوع و خصوصیات قیر بکار رفته بعنوان چسباننده ذرات سنگی و عاملی که باید تحول تنش برشی بوجود آمده در محل اتصال سنگدانه را داشته باشد، بسیار مورد توجه است. در این تحقیق بمنظور مقایسه استحکام شیار شدگی مخلوط های آسفالتی با دانه بندی ها و قیرهای مختلف؛ نمونه های ساخته شده با یک دانه بندی متداول SMA، با قیرهای 60/70 و 85/100 و همچنین دو دانه بندی حد وسط 4 و حد وسط 5 آیین نامه روسازی راه های ایران مورد آزمایش خزش دینامیکی با دستگاه UTMS قرار گرفتند که از نتایج حاصله می توان به اهمیت نقش ماده چسباننده در افزایش مقاومت در برابر تغییر شکل های دائم پی برد.

دانه بندی استخوانی ، ظرفیت برشی ، آزمایش خزش دینامیکی ، ماده چسباننده