اویس جامی الاحمدی - دانشجوی کارشناسی ارشد، دانشگاه تربیت مدرس، دانشکده مهندسی شیمی
سمیره هاشمی نجف آبادی - مکاتبات، استادیار دانشگاه تربیت مدرس، دانشکده مهندسی شیمی
محمد رضا فاضلی - استاد دانشگاه علوم پزشکی تهران
احمد فضلی - دانشجوی دکتری، دانشگاه تربیت مدرس، دانشکده مهندسی شیمی

فعال کننده پلاسمینوژن نوترکیب (رتپلاز) پروتئینی دارویی با 355 آمینو اسید و 9 پیوند دی سولفیدی است که از حذف برخی دامنه های فعال کننده پلاسمینوژن نوع بافتی (t-PA) طبیعی به دست آمده است. این داروی آنزیمی به دلیل دارا بودن مزایای متعدد، در درمان انفارکتوسمایوکاردیال حاد به کارمی رود. بیش بیان این پروتئین در باکتری اشریشیا کلای منجر به تولید توده های درون سلولی غیر فعال و نامحلول می شود. به منظور بازیابی ساختار طبیعی و به تبع آن فعالیت آنزیمی این پروتئین، انجام فرایند بازتاخوردگی مورد نیاز است. مطالعات پیشین تاثیر مطلوب L-arginine و عامل ردوکس را بر بازتاخوردگی پروتئین های نوترکیب مشخص کرده اند. تحقیق حاضر به مطالعه تاثیر همزمان افزودنی های یاد شده در pH های متفاوت بر فرایند بازتاخوردگی رتپلاز می پردازد. این تاثیر تعیین کننده غلظت بهینه این افزودنی ها است. به طوری که لزوما استفاده از غلظت های بالای L-arginine را در بافر بازتاخوردگی تایید نمی کند.

رتپلاز، توده های درون سلولی، بازتاخوردگی، عامل ردوکس، L-arginine