مریم قنبرپور - دانشجوی کارشناسی ارشد، موسسه آموزش عالی غیرانتفاعی ابا، ابیک قزوین، ایران
حیدر جهان بخش - دکتری معماری، استادیار دانشگاه پیام نور، تهران، ایران

کنش اجتماعی و یا تعاملات اجتماعی ابتدایی ترین عامل شکل گیری اجتماعات بشری است که از رابطه دو سویه بین افراد شکل می گیرد و یکی از عوامل مهم دست یافتن به پایداری اجتماعی تلقی می شود. در این راستا، وجود زمینه ای برای شکل گیری تعاملات اجتماعی مثبت و کارآ که بتوان حضور افراد و رابطه با دیگران را شکل دهد مهم و ضروری است. فضای سبز در مجموعه های مسکونی بعنوان محیطی که امکان حضور ساکنان در کنار یکدیگر را فراهم می کند، می تواند زمینه ساز ایجاد تعامل بین آنها شود. استفاده از فضای سبز در مجموعه های مسکونی به طور مستقیم شاخص های کیفی مجموعه های مسکونی را تحت تدثیر خود قرار می دهد و می تواند با کیفیت قابل قبول ادراک افراد از محیط پیرامون را تغییر و نیز و بر رفتار ساکنین تأثیر مثبت بگذارد. فرضیه این پژوهش بر آن است که از طریق ایجاد تبیین نقش فضای سبز در مجموعه های مسکونی می توان به شاخص های ارتقای تعاملات اجتماعی ساکنین و در نهایت به پایداری اجتماعی دست یافت. در این پژوهش مطالعه و بررسی بر روی مجموعه های مسکونی شهر همدان به عنوان نمونه موردی باری جمع آوری اطلاعات و ازمون فرضیه صورت پذیرفته تا سنجش عوامل مؤثر بر ارتقای تعاملات اجتماعی در فضای سبز مجموعه های مسکونی با رویکرد پایداری اجتماعی با روش همبستگی امکان پذیر گردد. در مدل نظری این تحقیق نقش فضای سبز در مجموعه مسکونی متغیر مستقل ارتقای تعاملات اجتماعی ساکنین متغیر وابسته می باشد و یافته های تحقیق با نرم افزار SPSS تحلیل گردید. نتایج پژوهش های مرتبط بر پایه فرضیه یاد شده بیانگر آن است که سه عامل کالبدی، فضایی و محیطی و عوامل رفتاری مهمترین عوامل ایجاد تعاملات اجتماعی در بین ساکنین از طریق فضای سبز می باشد.

پایداری اجتماعی، فضای سبز، عوامل کالبدی، عوامل فضایی و محیطی، عوامل رفتاری